< Προηγούμενη

 

 

 

Ντίον Φόρτσιουν
(6 Δεκεμβρίου 1890 – 6 Ιανουαρίου 1946)

 

Αυτή η μελλοντική ειδήμων της τελετουργικής μαγείας και αποκρυφίστρια συγγραφέας γεννήθηκε ως Βάιολετ Μαίρη Φερθ (Violet Mary Firth), την 6η Δεκεμβρίου 1890, στο Μπρυν-ι-Μπία, του Χλαντούντνο, της Βόρειας Ουαλίας. Η οικογένεια μετακόμισε στο Σώμερσετ όταν η Βάιολετ ήταν δώδεκα ετών και στα δεκατέσσερά της όλοι τους προσηλυτίστηκαν στην Επιστήμη του Χριστού (ένα δόγμα το οποίο επικεντρώνεται στη θεραπεία των ασθενειών δια της πίστεως). Στη συνέχεια, έζησαν σε διάφορες περιοχές του Λονδίνου (όπου η μητέρα της Βάιολετ, Σάρα Τζέην ασκούσε τη θεραπευτική της Χριστιανικής Επιστήμης) και κατόπιν, μετακόμισαν στο Λέτσγουορθ, του Χέρτφορντσαϊρ. Η Βάιολετ ήταν άκρως ευφάνταστη ως παιδί και είχε κάποιο συγγραφικό ταλέντο, αφού είχε δημοσιευθεί ένα από τα ποιήματά της μαζί με το πορτραίτο της σε ένα εθνικής εμβέλειας περιοδικό, το «Ο Κόσμος του νεαρού Κοριτσιού», το 1906.

Το καλοκαίρι του 1911, όταν η Βάιολετ ήταν είκοσι ετών, οι γονείς της αποφάσισαν να την γράψουν σε ένα συνοικιακό κολλέγιο. Μολονότι το Κολλέγιο Φυτοκομικής Στάντλυ στο Γουόργουικσαϊρ διέθετε θέσεις για νεαρές κυρίες με ελαφρά συναισθηματικά προβλήματα, ο θεμελιώδης σκοπός του ήταν η εφαρμοσμένη επαγγελματική εκπαίδευση στην εμπορική κηπουρική. Διευθύντρια του κολλεγίου ήταν η εκπληκτική Δρ. Λιλλάιας Χάμιλτον, η οποία είχε λάβει το πτυχίο της ιατρικής το 1890 (πραγματικό επίτευγμα για μία γυναίκα εκείνης της εποχής) και στη συνέχεια, είχε ταξειδέψει στην Ινδία όπου είχε ανοίξει το δικό της επιτυχημένο ιατρείο στην Καλκούτα. Το 1894, κατά τη διάρκεια μίας από τις ελάχιστες ειρηνικές περιόδους μεταξύ Βρετανίας και Αφγανιστάν, διορίστηκε γιατρός της αυλής του Εμίρη του Αφγανιστάν. Αυτή η εργασία ήταν πλήρης κινδύνων και αρκετά δαιδαλώδης εξ αιτίας διαφόρων μηχανορραφιών στην αυλή, σε βαθμό που ακόμη και το φαγητό της έπρεπε να δοκιμάζεται για να αποφευχθεί τυχόν απόπειρα δηλητηρίασης. Τρία χρόνια αργότερα, διάφορα Αφγανικά φύλα άρχισαν να επαναστατούν και η Δρ.Χάμιλτον αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα. Επέστρεψε στην Αγγλία, στο Λονδίνο, όπου και εξάσκησε εξίσου πετυχημένα την ιατρική, έως ότου απεφάσισε να ταξειδέψει στη Νότιο Αφρική και να δημιουργήσει μία φάρμα στο Τράνσβααλ, την οποία αργότερα άφησε στον αδελφό της.

Η διετής φοίτηση της Βάιολετ στο Κολλέγιο Στάντλυ ήταν ευτυχής στο σύνολό της. Έμαθε την τέχνη της κηπουρικής και επίσης, είχε την ευκαιρία να αναπτύξει τα συγγραφικά της χαρίσματα, συνεισφέροντας σε θεατρικά με αφορμή τον εορτασμό των γενεθλίων της Διευθύντριας. Ωστόσο, ένα τραυματικό περιστατικό το οποίο αφορούσε στη φοβερή αυτή Διευθύντρια καθόρισε το υπόλοιπο της ζωής της. Λίγο μετά την προώθησή της στο προσωπικό του κολλεγίου, συγκρούστηκε με τη Διευθύντρια σχετικά με το πρόγραμμα ανακούφισης των οικονομικών που προβλημάτιζαν την σχολή, το οποίο επιβάρυνε τα δίδακτρα κάποιων εύπορων σπουδαστών.

Η Βάιολετ αποφάσισε να εγκαταλείψει το ίδρυμα και ένα πρωί, πήγε στο γραφείο της Διευθύντριας, με σκοπό να ανακοινώσει την αναχώρησή της. Αν και η Διευθύντρια ήταν εμφανώς εκνευρισμένη, αποφάσισε να αφήσει τη Βάιολετ να φύγει, λέγοντας: «Πολύ καλά, φύγε αφού το θες, αλλά πρώτα θα πρέπει να παραδεχθείς ότι είσαι ανίκανη». Αγριοκοιτούσε την κοπέλα, λέγοντάς της ξανά και ξανά ότι υστερούσε σε αυτο-εκτίμηση κι ότι ήταν ανεπαρκής. Αυτό συνεχίστηκε για ώρες, πάντα με την ίδια πρόταση: «Είσαι ανίκανη και το γνωρίζεις. Δεν έχεις αυτοπεποίθηση και οφείλεις να το παραδεχτείς». Η Δρ. Χάμιλτον σταδιακά εξουθένωσε τη Violet έως ότου εκείνη έφθασε σε τέτοιο σημείο αλλοφροσύνης, που τελικά παρέδωσε τα όπλα. Χρόνια αργότερα, γράφοντας ως Ντίον Φόρτσιουν (Dion Fortune) στο Ψυχική Αυτοάμυνα, ισχυρίστηκε ότι η Δρ. Χάμιλτον είχε εκδηλώσει μία «ψυχική επίθεση» εις βάρος της χρησιμοποιώντας τεχνικές γιόγκα (τις οποίες είχε πιθανά μάθει στην Ινδία) και υπνωτισμό, αφήνοντάς την «διανοητικό και σωματικό ράκος» για τρία χρόνια. Το κατά πόσο ήταν πραγματική αυτή η ψυχική επίθεση (έχουμε μόνον την εκδοχή της Ντίον Φόρτσιουν για τα γεγονότα) και το κατά πόσο ήταν αποκύημα της φαντασίας της νεαρής Βάιολετ Φερθ δε θα γίνει ποτέ γνωστό, αλλά σίγουρα επρόκειτο για παράδοξη και ιδιαιτέρως μνησίκακη συμπεριφορά για γυναίκα υπεύθυνη κολλεγίου για νεαρά κορίτσια.

Μετά το συμβάν, οι γονείς της Βάιολετ την πήραν από το Κολλέγιο Στάντλυ. Θα της έπαιρνε πολύ χρόνο να συνέλθει από αυτήν την ανηλεή και με τέτοιο απομυζητικό τρόπο παραβίαση της θελήσεώς της. Αναζήτησε τρόπους για να ανακτήσει τον έλεγχο του νου της, μελετώντας ψυχολογία και τελικά, γράφτηκε στην Ψυχιατρική Κλινική του Λονδίνου για να μαθητεύσει. Όμως, αντί να τρώει στην σπουδαστική κουζίνα εκεί, επέλεξε να περνά την ώρα του διαλείμματος για φαγητό στην καντίνα του κέντρου, το οποίο διατηρούσε η Θεοσοφική Εταιρεία, δίπλα στην σχολή της. Μία μέρα, γεμάτη άκρατη περιέργεια και επιστημονικό σκεπτικισμό, παρακολούθησε μία διάλεξη στο κέντρο αυτό περί πνευματικής τηλεπάθειας. Ήταν μεγάλη η κατάπληξη της Βάιολετ, όταν διαπίστωσε ότι μέσω μίας σειράς απλών πειραματισμών οι οποίοι περιελάμβαναν προβολές με τη μορφή της σκέψης, ήταν ικανή να ερμηνεύσει τις εικόνες τις οποίες έστελνε νοητικά ο ομιλητής. Το ενδιαφέρον της Βάιολετ μεγάλωνε συνεχώς, καθώς τα πράγματα γίνονταν ολοένα και πιο παράξενα. Ένας από τους ασθενείς των μαθητών της φαινόταν να έχει πληγεί από ασυνήθιστα φυσικά φαινόμενα. Αυτά ομοίαζαν με οχλήσεις από κακοποιά πνεύματα [φαινόμενο πόλτεργκαϊστ (poltergeist)] – οι πόρτες άνοιγαν μόνες τους, ενώ τα σκυλιά των γειτόνων γάβγιζαν. Η Βάιολετ δεν μπορούσε να βοηθήσει κι έτσι, ζήτησε τη συνδρομή ενός χαρισματικού και μυστηριώδη Ιρλανδού, του Μοριάρτυ, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από τη Νότιο Αφρική. Φημιζόταν ότι διέθετε βαθιά γνώση των απόκρυφων ζητημάτων. Όλοι μαζί στο διαμέρισμα του νεαρού άνδρα, έγιναν μάρτυρες των ίδιων φαινομένων – σκυλιά που γάβγιζαν και πόρτες που άνοιγαν. Ο Μοριάρτυ αντιλήφθηκε μία αόρατη παρουσία μέσα στο δωμάτιο. Καθώς χαμήλωσαν τα φώτα, παρατήρησαν μία αμυδρή λάμψη σε μία γωνιά, η οποία προκαλούσε μία «αίσθηση ρίγους» όταν κάποιος πλησίαζε το χέρι του. Ο Μοριάρτυ κατεδίωξε την «οντότητα» και την κατηύθυνε μέσα στο δωμάτιο του μπάνιου, όπου την παγίδευσε μέσα σε ένα μαγικό κύκλο και την κατέστρεψε απορροφώντας την μέσα στην ίδια της την αύρα, αφήνοντας τον ίδιο αναίσθητο. Ωστόσο τα φαινόμενα είχαν αντιμετωπιστεί και η υγεία του νεαρού άνδρα βελτιώθηκε άμεσα.

Η μυστικιστική γνώση και οι πρακτικές του Μοριάρτυ ξύπνησαν κάτι μέσα στη νεαρή Βάιολετ Φερθ. Όσο εργαζόταν στην ανία και την απομόνωση του εργαστηρίου της, άρχισε να αναπτύσσει τις δικές της έμφυτες ψυχικές δεξιότητες.

Μόνη της μέσα σ’ ένα τεράστιο κτήριο, άρχισε να βλέπει μία σειρά από οράματα. Αυτή η εμπειρία την οδήγησε πίσω στη βιβλιοθήκη της Θεοσοφικής Εταιρείας όπου είχε ανακαλύψει τα γραπτά της Άννι Μπέζαντ, πρώην βοηθού της Μαντάμ Μπλαβάτσκυ και νυν Προέδρου της Θεοσοφικής Εταιρείας. Μέσα στην Αρχαία Σοφία βρήκε αναφορές στην «Αδελφότητα της Μεγάλης Λευκής Στοάς» και στην ιεραρχία των μυστών οι οποίοι συνεχώς επιτηρούν την ανέλιξη της ανθρωπότητας. Το έργο αυτό ανέφερε ότι «όλοι όσοι αναζητούν αυτούς τους Διδασκάλους» θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί τους. Αυτή η ιδέα άγγιξε ένα ευαίσθητο σημείο της Βάιολετ.

Η ανάγκη της να επικοινωνήσει με τους Διδασκάλους την είχε κυριεύσει σε τέτοιο βαθμό, που ακόμη και τα όνειρά της είχαν επηρεαστεί από τον ίδιο πόθο. Σε κάποιο ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο και ζωηρό όνειρο (ή ίσως όραμα) βρέθηκε στα Ιμαλάια μαζί με δύο από τους Διδασκάλους. Αυτή η εμπειρία την έκανε να αντιληφθεί ότι είχε γίνει δεκτή να μαθητεύσει κι ότι έπρεπε να ξεκινήσει την αναζήτησή της για βαθύτερη γνώση. Έτσι και έκανε και το 1919 έγινε μέλος ενός αποκρυφιστικού τάγματος το οποίο διοικούσε ο Θίοντορ Μοριάρτυ. Έγινε ο πρώτος της εσωτερικός δάσκαλος και ο άνθρωπος του οποίου οι αποκρυφιστικές μέθοδοι και ιδέες επρόκειτο να την επηρεάσουν έντονα, όπως η ίδια αναγνώρισε όταν εμπνεύστηκε τον χαρακτήρα του Δρ. Ταβερνέ σε μία σειρά δοκιμίων με τίτλο Τα μυστικά του Δρ. Ταβερνέ, από τον Μοριάρτυ. Αργότερα την ίδια χρονιά μυήθηκε στο Ναό Άλφα και Ωμέγα του Άστρου του Πρωινού (Stella Matutina) – άλλοτε γνωστό ως το πρωτοπόρο Αγγλικό τάγμα μαγείας Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής. Επικεφαλής του Ναού ήταν ο μυθιστοριογράφος Τζ.Γ. Μπρόντι-Άινς, συγγραφέας αρκετών ιδιαίτερα αξιοσημείωτων μυθιστορημάτων πάνω στην τέχνη της μαγείας και μέσω εκείνου η Βάιολετ έμαθε πώς να χρησιμοποιεί τις φυσικές ψυχικές της ικανότητες.

Εκείνη την περίοδο η Βάιολετ Φερθ υιοθέτησε το απόφθεγμα Deo Non Fortuna (το οποίο ήταν και απόφθεγμα της οικογένειας Φερθ)  - από το Θεό, όχι από τύχη – ως το μαγικό της όνομα Ντίον Φόρτσιουν. Ωστόσο σύντομα απογοητεύτηκε από την Χρυσή Αυγή και τις μαγικές πρακτικές της, βρίσκοντας ότι αποτελείται κυρίως από χήρες και «εριστικούς ψαρομάλληδες». Ωστόσο μέσα στο Τάγμα βρήκε βοήθεια και υποστήριξη σε μία παλιά οικογενειακή φίλη, τη Μέιγια Κέρτις-Γουέμπ, η οποία ήταν παρούσα στις πρώτες πειραματικές προσπάθειες της Ντίον Φόρτσιουν ως διάμεσο επικοινωνίας (μέντιουμ), μία ικανότητα την οποία ανέπτυξε και διατήρησε μέχρι το θάνατό της.

Παρών σε παρόμοιες αποκρυφιστικές τελετουργικές εργασίες στο Γκλάστονμπερι, του Σώμερσετ, ήταν ο αρχιτέκτονας και αρχαιοδίφης Φρέντερικ Μπλάι Μποντ. Το 1907 ο Μποντ είχε προσληφθεί για να ενεργήσει ανασκαφή για τα ερείπια του Αβαείου του Γκλάστονμπερι κι εκείνος μυστικά είχε στρατολογήσει ένα διάμεσο, τον επονομαζόμενο Τζων Άλλεν Μπάρτλεττ, να τον βοηθήσει και να του υποδείξει το μέρος στο οποίο θα έπρεπε να σκάψει. Με τη μέθοδο της αυτόματης γραφής σαν οδηγό έφτιαξαν χάρτες οι οποίοι τους οδήγησαν στην ανακάλυψη τόσο του παρεκκλησίου Σεντ Μαίρη, όσο και του παρεκκλησίου Έντγκαρ. Εντούτοις, όταν το 1918 ο Μποντ αποκάλυψε τις μεθόδους τις οποίες είχε χρησιμοποιήσει, στο βιβλίο του Η Πύλη της Ανάμνησης (The Gate of Remembrance), του απαγορεύθηκε η οποιαδήποτε περαιτέρω ασχολία με το Αβαείο, το οποίο πλέον σήμερα ανήκει στην Αγγλικανική Εκκλησία.

Μία μαγική βραδυά, υπό το σεληνόφως, το 1922, στο Τσάλις Γουέλ, του Γκλάστονμπερι, η Ντίον Φόρτσιουν συνάντησε τον Τσαρλς Τόμας Λάβντεϊ, ανώτερο στέλεχος της επιχείρησης των τραμ του Λονδίνου. Μολονότι ήταν περίπου δεκαέξι χρόνια μεγαλύτερός της, αμέσως συνδέθηκαν και από τότε οι ζωές τους ενώθηκαν και στις αποκρυφιστικές τελετουργικές εργασίες.

Το γεγονός ότι γνωρίστηκαν στο Γκλάστονμπερι είναι απόλυτα φυσικό, αφού αυτός ο αρχαίος και ιερός τόπος αποτελούσε ανέκαθεν σημείο αναφοράς για την Ντίον Φόρτσιουν, η οποία είχε δημιουργήσει μία βαθιά πνευματική σχέση μαζί του. Το 1924, η δική της εσωτερική ομάδα ανέγειρε ένα οίκημα απόμαχων αξιωματικών του στρατού στους πρόποδες του βράχου του Γκλάστονμπερι, ονομάζοντας το χώρο Τσάλις Όρτσαρντ (Οπωρώνας του Δισκοπότηρου). Αυτό το οίκημα απετέλεσε την πρώτη έδρα της «Αδελφότητας του Εσωτερικού Φωτός», η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Κοινωνία του Εσωτερικού Φωτός. Το 1927 ήταν μία χρονιά με ποικίλα γεγονότα για την Ντίον Φόρτσιουν. Στις 6 Απριλίου αυτής της χρονιάς, καταχωρήθηκε ο γάμος της με τον Δρ. Τόμας Πένρυ Έβανς στο Ληξιαρχείο του Πάντινγκτον. Κατά την ίδια περίοδο αντιμετώπιζε προβλήματα μέσα στο Τάγμα Άλφα και Ωμέγα, με την πρωθιέρεια Μόινα Μάδερς, μία χαρισματική αποκρυφίστρια, ψυχικό άτομο, γνώστρια της τελετουργικής μαγείας και σύζυγο του Μακγκρέγκορ Μάδερς, ενός από τους ιδρυτές της Χρυσής Αυγής.

Μέρος του προβλήματος προερχόταν από το ότι η Φόρτσιουν είχε δημιουργήσει δική της ομάδα με δικό της τυπικό εργασίας μέσα στο Άλφα και Ωμέγα και όταν η Μόινα Μάδερς το συνειδητοποίησε, θεώρησε πως δημιουργούσε μία σοβαρή απειλή για το ίδιο το Τάγμα. Περαιτέρω προβλήματα προέκυψαν με την έκδοση των μικρών αποκρυφιστικών ιστοριών της Φόρτσιουν (Τα Μυστικά του Δρ. Ταβερνέ) και ακόμη περισσότερο με την δημοσίευση μίας σειράς άρθρων για την Αποκρυφιστική Επιθεώρηση (τα οποία αργότερα εκδόθηκαν ως Υγιής Αποκρυφισμός) για τα οποία η Μόινα Μάδερς, η οποία πίστευε σθεναρά στην αναγκαιότητα της μυστικότητας, ένοιωθε ότι πρόδιδαν τα μυστικά του Τάγματος.

Ωστόσο, ήταν προφανές ότι ένας νεομυούμενος στο Τάγμα μαγείας το οποίο ήταν πλέον της Μόινα, δε θα μπορούσε να έχει προχωρήσει σε τέτοιο ικανοποιητικό βαθμό που να έχει προσεγγίσει τέτοια «μυστικά». Ακολούθως, ο Μάδερς απέπεμψε την Φόρτσιουν διότι δε διέκρινε να εκπέμπονται τα ορθά σύμβολα στην αύρα της, «μία απόλυτα αδιάσειστη κατηγορία» όπως είπε αργότερα η Ντίον Φόρτσιουν. Τον Ιούλιο της επόμενης χρονιάς, η Μόινα Μάδερς πέθανε σε ηλικία 63 ετών.

Στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο του 1928, δημιουργήθηκαν τα «Μικρά Μυστήρια της Αδελφότητας του Εσωτερικού Φωτός» κι έτσι, η Αδελφότητα θεμελιώθηκε τελετουργικά. Το 1927 ήταν επίσης η χρονιά που η Ντίον Φόρτσιουν εξέδωσε το πρώτο της «αποκρυφιστικό» μυθιστόρημα, Ο Δαιμονικός Εραστής. Το 1928 κυκλοφόρησε το πρώτο της μη φανταστικό αποκρυφιστικό εγχειρίδιο Τα Εσωτερικά Τάγματα και το Έργο τους και αμέσως μετά το Η Εκπαίδευση και το Έργο ενός Μυημένου. Το 1930 εκδόθηκε το Ψυχική Αυτοάμυνα, ίσως το πιο γνωστό της έργο.

Ένα ιδιαίτερα αξιοσημείωτο γεγονός το οποίο περιγράφεται στο Ψυχική Αυτοάμυνα δείχνει ότι, όπως η Γαλλίδα μυστικίστρια και ταξειδιώτης Αλεξάντρα Ντέιβιντ-Νηλ, έτσι και η Ντίον Φόρτσιουν είχε την ικανότητα να δημιουργεί ορατές σκεπτομορφές οι οποίες μπορούσαν να υπάρχουν ανεξάρτητα από το δημιουργό τους. Σε δεδομένη στιγμή που σκεφτόταν έντονα κάποιον ο οποίος την είχε εκνευρίσει, λέει χαρακτηριστικά ότι «σχημάτισε τυχαία έναν λυκάνθρωπο». Είχε ξαπλώσει στο κρεββάτι σχηματίζοντας νοερά την εικόνα του Φένριρ, του μυθικού Σκανδιναβικού τερατόμορφου λύκου, όταν αισθάνθηκε την παρουσία ενός μεγάλου γκρι λύκου. Μολονότι «τότε δεν είχε καμμία γνώση για την τέχνη δημιουργίας στοιχειακών», είχε αθέλητα βρει τη σωστή μέθοδο επίκλησής τους. Προτρέποντας τον λύκο του λέει, «Εάν δεν μπορείς να κάτσεις φρόνιμα, θα χρειαστεί να βρεθείς στο πάτωμα». Τότε, το κτήνος εξαφανίστηκε μέσα από τον τοίχο. Αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι μία άλλη κάτοικος του σπιτιού είχε δει τα μάτια του λύκου στη γωνία του δικού της δωματίου. Η Φόρτσιουν κάλεσε το ζώο να επιστρέψει σ’ εκείνη, ενώ την ίδια στιγμή πρόσεξε μία λεπτή χορδή να το συνδέει μαζί της. Οραματιζόμενη τον εαυτό της να σχεδιάζει την υπόσταση του λύκου κατά μήκος της χορδής, κατάφερε να το διαλύσει.

Στο βιβλίο της Η Μυστική Καμπάλα, το οποίο εκδόθηκε το 1936 και ακόμη σήμερα μελετάται ευρέως, η Ντίον Φόρτσιουν άνοιξε νέους δρόμους στην χρησιμότητα της Καμπάλα ως ενός εκ των κλειδιών της Δυτικής Μυστικής Παράδοσης. Σε αυτό αλλά και στα περισσότερα από τα άλλα μη μυθιστορηματικά αποκρυφιστικά έργα της παρουσιάζει και εξηγεί συχνά εκπληκτικό εσωτεριστικό και τελετουργικό υλικό με έναν επαρκή και προσγειωμένο τρόπο καθιστώντας έτσι το υλικό αυτό προσιτό ακόμη και για τον πιο ανεκπαίδευτο. Το «Κοσμικό Δόγμα» είναι λιγότερο εύκολο για το μέσο αναγνώστη, κυρίως επειδή είχε γραφτεί για μυημένους. Είχε ληφθεί μέσω πνευματικής επικοινωνίας και προοριζόταν περισσότερο για διαλογισμό παρά ως απλό εγχειρίδιο μαγείας. Ωστόσο, αυτό το βιβλίο αποτελεί τη βάση της αποκρυφιστικής της εργασίας, το οποίο η ίδια χαρακτήρισε κάποια στιγμή ως «αναβίωση των αρχαίων Μυστηρίων». Στα ευρείας γκάμας και συχνά εντυπωσιακά αποκρυφιστικά της μυθιστορήματα, όπως τα Ο Τραγοπόδαρος Θεός (1936), Ο Φτερωτός Ταύρος (1936) και Η Ιέρεια της Θάλασσας (1938), συναντάμε πάλι λεπτομέρειες πρακτικής αλλοτινών μυστικών εσωτερικών τυπικών και γνώσης, παρουσιαζομένων μέσα από τη φαντασία, ως προσπάθεια από πλευράς της να μεταδώσει σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό τις εσωτερικές και αποκρυφιστικές πρακτικές.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 η Κοινωνία του Εσωτερικού Φωτός είχε αποκτήσει ένα οίκημα σε περιοχή του Κουήνσμπορο, στο Μπέισγουοτερ, στο Λονδίνο, το οποίο δεν αποτελούσε μόνο έδρα της στοάς μαγείας αλλά επίσης παρείχε κατάλυμα σε κάποια μέλη, συμπεριλαμβανομένης της Ντίον Φόρτσιουν και του συζύγου της Δρ. Πένρυ Έβανς. Ο Οπωρώνας του Δισκοπότηρου ήταν πλέον επίσημα το άδυτό τους για διαλογισμό. Από εκείνη την στιγμή, η Κοινωνία έγινε μία υψηλού επιπέδου μυητική σχολή και παρείχε εντυπωσιακές και ποικίλες διαλέξεις επί του αποκρυφισμού, αρκετές από τις οποίες ήταν της ίδιας της Ντίον Φόρτσιουν. Ο Άλιστερ Κράουλυ παρακολούθησε μερικές τέτοιες διαλέξεις περί τα τέλη του 1930 και είχε σε ιδιαίτερη εκτίμηση τις ικανότητες της Ντίον Φόρτσιουν στην τελετουργική μαγεία, ενώ της έστειλε και ένα αντίτυπο του δικού του Βιβλίου του Θωθμε ιδιόχειρη αφιέρωση. Λίγα χρόνια αργότερα η Ντίον πήγε να συναντήσει τον Κράουλυ στο Χέιστινγκς και μετά ξεκίνησαν να αλληλογραφούν, αλλά δυστυχώς έχει χαθεί κάθε ίχνος αυτής της αλληλογραφίας μέχρι σήμερα.

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου το κτήριο της Κοινωνίας υπέστη ζημιές μετά από βομβαρδισμό της περιοχής Κουήνσμπορο, αλλά δεν ήταν σοβαρές κι έτσι, μπόρεσαν να επιστρέψουν μετά από μερικές εβδομάδες. Στα τέλη του 1945 η Ντίον Φόρτσιουν αισθάνθηκε μία αδιαθεσία και τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου του 1946 εισήχθη στο νοσοκομείο του Μίντλσεξ, στο Λονδίνο, πάσχοντας από λευχαιμία. Λίγες μέρες αργότερα, την 6η Ιανουαρίου του 1946, πέθανε σε ηλικία 55 ετών και ενταφιάστηκε στο Γκλάστονμπερι. Η Κοινωνία του Εσωτερικού Φωτός συνέχισε την δράση της και μετά το θάνατο της Ντίον Φόρτσιουν, ενώ το 1960 η έδρα της μεταφέρθηκε στην οδό Στηλ, στο Λονδίνο. Σήμερα, παραμένει μία μυητική σχολή παρέχοντας τεχνικές της Δυτικής εσωτερικής παράδοσης.

Η πρωτοποριακή επιρροή της Ντίον Φόρτσιουν είναι ολοφάνερη σε ανθρώπους της νέας εποχής, σύγχρονους αποκρυφιστές, μέλη της Γουίκα, Παγανιστές και Τελετουργικούς Μάγους. Αυτή η επιρροή δε βιώνεται μόνο μέσα από τις διδασκαλίες της Κοινωνίας του Εσωτερικού Φωτός και των διαφόρων σχετικών οργανώσεων, αλλά επίσης μέσα από τα βιβλία της και τα αποκρυφιστικά της εγχειρίδια, αρκετά από τα οποία είναι ακόμη και σήμερα πολύ δημοφιλή. Ο συνδυασμός της βαθιάς εσωτερικής γνώσης με τις αντιλήψεις της Γιουνγκιανής ψυχολογίας και με μία σαφή και σοβαρή προσέγγιση στην αποκρυφιστική συγγραφή και διδασκαλία γέννησαν ίσως την πιο προσιτή και φυσικά χαρισματική αποκρυφίστρια του 20ου αιώνα.

Zadok the priestess

Βιβλιογραφία

Cavendish, Richard. Encyclopedia of the Unexplained. London, Routledge and Kegan Paul, 1974

Chapman, Janine. Quest for Dion Fortune. Maine, Samuel Weiser, Inc. 1993

Fielding, Charles, & Collins, Carr.  The Story of Dion Fortune. Loughborough, Thoth Publications. 1998.

Fortune, Dion. Ψυχική Αυτοάμυνα. Εκδόσεις Ιάμβλιχος.

Fortune, Dion. Η Μυστική Καββάλα. Εκδόσεις Ιάμβλιχος.

Greer, Mary K. Women of the Golden Dawn. Rochester, Park Street Press. 1995.

Knight, Gareth. Dion Fortune and the Inner Light. Loughborough, Thoth Publications. 2000.

Richardson, Alan. Priestess. The Life and Magic of Dion Fortune. Wellingborough, Northamptonshire, The Aquarian Press. 1987.

Aν θέλετε να παρακολουθήσετε την σχετική συζήτηση στην Αγορά μας, χρησιμοποιήστε το σύνδεσμο εδώ. (Για να δημοσιεύσετε σχόλιό σας, θα πρέπει να εγγραφείτε.)

 

< Προηγούμενη

Αρχική