Υπάρχει κτητικότητα στην Αγάπη;

[Ramoglou]

Οι περισσότεροι από εμάς ψάχνουν τον εαυτό τους έξω στο φώς.
Δεν θα τον βρείτε εκεί. Πρέπει να πέσετε στα γόνατα μέσα, εκεί που συχνά έχει σκοτάδι και φαντάσματα και τότε θα ανακαλύψετε ένα σωρό θαυμάσια πράγματα για σας. Είναι μεγαλύτερο το μέρος του εαυτού σας που μένει απραγματοποίητο από αυτό που έχει πραγματωθεί.
Αυτή η διαδικασία μπορεί να συνεχισθεί για πάντα.

Λέο Μπουσκάλια
"να ζείς, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις"

Στο Μέγα Απόρρητο ο Ελιφάς Λεβί συμφωνεί με αυτή τη διαδικασία που μας περιγράφει ο Μπουσκάλια, όσο βέβαια και με το ότι είναι καλύτερο να κάνεις κάτι «κακό» παρά να μένεις αδρανής, ή να συμβιβάζεσαι, διότι μόνο έτσι μπορείς να μάθεις και να εξελιχθείς.

[Secondborn]

Ίσως οι απαιτήσεις που έχουμε από αυτούς που αγαπάμε να μην είναι πάντα αποκύημα του εγωισμού μας. Ίσως οι "παράλογες απαιτήσεις" να είναι η προσπάθεια μας να βοηθήσουμε αυτόν που αγαπάμε. Εξάλλου η Αγάπη δεν είναι προσφορά...

Αν κάναμε πάντως όλοι στην Πράξη αυτά που λέγαμε, τότε όλα θα ήταν καλύτερα. Εγώ πάντως ακόμα δεν έχω γνωρίσει κανέναν...

Μου έχουν πει πολλοί ότι υπήρξε κάποιος με συνέπεια πράξεων και τον ονομάσανε Χριστό. Ελπίζω να είναι αλήθεια για το καλό Του και μας.

Με εκτίμηση

[Ramoglou]

Ίσως οι απαιτήσεις που έχουμε από αυτούς που αγαπάμε να μην είναι πάντα αποκύημα του εγωισμού μας.

Όταν αγαπάς πραγματικά δεν έχεις «απαιτήσεις» από τον άλλο αγαπημένε μου secondborn.

[Secondborn]

"Απαιτήσεις" μπορεί να "βαφτιστεί" και το ενδιαφέρον σου για τον άλλο αγαπητέ Ramoglou

Ο εγωσιμός πολλές φορές μολύνει τις σχέσεις των ανθρώπων και η μονάδική σωτηρία για κοινό παρονομαστή είναι η συνεχίσης καταπολέμηση αυτού.

[Ramoglou]

Είναι γνωστό το ότι μ’ αρέσει να ψάχνω μερικές φορές τις λέξεις που διατυπώνει ένας φίλος και μαζί να αναζητούμε δια μέσου του διαλόγου.

Λες λοιπόν ότι «απαίτηση» μπορεί να «βαφτιστεί» το ενδιαφέρον σου για κάποιον άλλον.

Ας το θεωρήσουμε αυτό ως ορθό. Κατ’ αυτήν λοιπόν την έννοια, ο κάθε γονιός χρησιμοποιεί το ενδιαφέρον του απέναντι στα παιδιά του, διότι θεωρεί ότι εκείνος/η γνωρίζει τι είναι το καλό γι’ αυτά. Αν λοιπόν έχουμε ένα παιδί το οποίο πείθεται από τις επιταγές των γονέων του, τότε αυτό το παιδί θα διαμορφώσει μια δράση που δεν θα είναι δική του αλλά θα είναι το απόσταγμα των γονικών επιταγών.

Σε αντιστοιχία, εάν στην οποιαδήποτε σχέση (φιλική, επαγγελματική, αισθηματική), προτάξει κάποιος το ενδιαφέρων του και το βαπτίσει αυτό «απαίτηση», θα μπορέσει να καθυποτάξει τον άλλο άνθρωπο σε όσα εκείνος θεωρεί σωστά και σωτήρια.

Είναι αυτό σωστό ;
Ανήκει αυτό στην ελευθερία της σκέψης και της δράσης ;
Δημιουργεί μια τέτοια συμπεριφορά αντιδράσεις ; Και αν ναι μέχρι ποιου σημείου μπορούν αυτές να φτάσουν ;

Σίγουρα όταν αγαπάμε ενδιαφερόμαστε, αλλά πιστεύω πως η παρεμβατική μας στάση απέναντι σε ένα άλλο άνθρωπο έχει ένα όριο. Σαν γονέας δεν θέλω να επέμβω στις αποφάσεις της λατρεμένης μου κόρης, θέλω απλά να είμαι δίπλα όταν και αν με χρειαστεί.

Πριν κλείσω αυτό το post θα ήθελα να σου αφιερώσω το παρακάτω:

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή.
Για τη ζωή τους είσαι το μέσο, και όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσύ δε μπορείς να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου…

(Χαλίλ Γκιμπράν, Ο προφήτης)

Και να σου ευχηθώ κάθε μέρα της ζωής σου να είναι γεμάτη υγεία, πνευματικό Φως, αγάπη και ευτυχία, μιας και η ευχή αυτή ταιριάζει στην σημερινή ημέρα.

[Secondborn]

Το όριο για το οποίο μιλάς φίλε μου σαφώς και πρέπει να υπάρχει.

Αν θέλεις το καλό του άλλου και μόνο αυτό, τότε το όριο πέρα από το οποίο ο ρόλος σου είναι ανύπαρκτος, στο θέτει το ίδιο το άτομο που έχεις απέναντί σου.

Στην περίπτωση λοιπόν που σέβεσαι το όριο που σου έχει επιτραπεί, η οποιαδήποτε προσπάθεια "αλληλεπίδρασης" οπωσδήποτε πρέπει να στέκεται εμπόδιο στην ελευθερία του άλλου;

Η επιλογή εξάλλου της αποδοχής αυτής της "δράσης" που ασκείς στον άλλον, (έτσι κι αλλιώς) με τη διαπροσωπική σας σχέση, δεν ήταν δική σου, αλλά δική του.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι οι αμοιβαίες υποχωρήσεις και η στήριξη του άλλου, όταν αυτός το έχει πραγματικά ανάγκη, είναι δύο απαραίτητες συνθήκες για να ισχύσει το αξίωμα της ευτυχίας ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.

[Epsylon]

Γεια σε όλους !

Περί αγάπης λόγος…
Κατά την γνώμη μου πρέπει ΠΑΝΤΑ να διαχωρίζουμε την γήινη ανθρώπινη αγάπη (με όλα τα όμορφά της και όλα τα στραβά της) από την Όντως Αγάπη, την ανεξάρτητη και την άνευ όρων.
Εμείς δεν την φτάσαμε ακόμη. Ίσως δεν θα την φτάσουμε ποτέ ως ανθρώπινα όντα.
Αυτό κατά βάθος είναι καλό. Δεν χρειάζεται να την φτάσουμε- πιστεύω αυτή η κατάσταση αφορά το μετα-ανθρώπινο στάδιο εξέλιξης της Ψυχής. Συνεπώς για το παρόν ανθρώπινο στάδιο η Άνευ Όρων άφταστη για μας Αγάπη αποτελεί παράγοντα εξέλιξής μας προς ανώτερες καταστάσεις : τις μετα-ανθρώπινες.
Η περιγραφή του φίλου:

«|Προσωπική μου άποψη είναι ότι οι αμοιβαίες υποχωρήσεις και η στήριξη του άλλου, όταν αυτός το έχει πραγματικά ανάγκη, είναι δύο απαραίτητες συνθήκες για να ισχύσει το αξίωμα της ευτυχίας ανάμεσα σε δυο ανθρώπους»

κατά την γνώμη μου περιγράφει τους κανόνες της ευτυχίας στις γήινες συνθήκες, τις πολύ ασταθείς και μεταβαλλόμενες, τις συνεχώς αναθεωρούμενες και αμφισβητούμενες, όταν σε κάποιον θα συμφέρει. Είναι όμορφοι κανόνες. Όμορφα καλούπια. Προσπάθεια διατήρησης στις άσχημες και άγριες γήινες συνθήκες των νοημόνων θηλαστικών κάποιας ουράνιας ομορφιάς. Δυστυχώς, όχι πάντα επιτυχώς… Αλλά και οι κάποιοι ευγενείς κανόνες περιέχουν μέσα τους κάποιους περιορισμούς, κάποια μη, κάποια πρέπει… Πρόκειται για την γήινη, προσωρινή, καταδικασμένη συν τω χρόνω στην φθορά αγάπη. Για προσωρινή, όμορφη, εξευγενισμένη, γήινη αγάπη, η οποία παραμένει( και οφείλει να παραμείνει) πολύ πιο κατώτερη της Άνευ όρων. Το θέμα δεν είναι να καταδικάζουμε την γήινη. Και καλή είναι και αναγκαστική. Άλλη λύση δεν έχουμε. Τουλάχιστον, έχοντας κατά νουν την Όντως, ξέροντας τα γνωρίσματά Της, ας προσπαθούμε να εξευγενίζουμε την γήινη, που απουσία ανωτέρου υλικού, ας την κάνουμε όχι πιο ανθρώπινη ( με αναπόφευκτα ήδη πολλά στραβά και ανάποδα), αλλά πιο Ουράνια. Εκεί νομίζω είναι το ζητούμενο.
Και η περιγραφή του φίλου- μάλλον υποσυνείδητα εκφράζουν μέσα του την τάση εφαρμογής και προσαρμογής του Ουρανού μέσα στις γήινες συνθήκες.

Να είναι όλοι παντού και πάντοτε καλά!