Μυστήρια

[Zadok the priestess]

Χμ... Ωραία η εξέλιξη της κουβέντας!

Να συμπληρώσω στα εύστοχα λόγια του προ-γραφόμενού μου, ότι αν και αποτελούν "συγκοινωνούντα δοχεία", δεν παύουν να είναι διαφορετικά (εννίοτε) "δοχεία"...

Μ' αυτό θέλω να πω, ότι ο τρόπος προσέγγισης των μυστικιστικών - αποκρυφιστικών ατραπών μπορεί να παρουσιάζει μπόλικη ποικιλία και έντονη διαφοροποίηση, αν και τελικά, οδηγείται σε ομοιότητες εξετάζοντας το αυτό αντικείμενο.

Και είναι φυσικό, αφού (όπως παλαιότερα είχε παρατηρήσει ο καλός μας φίλος Κέλσος σε ένα, πρακτικά τουλάχιστον, διαφορετικό θέμα):

Από την πολλαπλότητα οδηγούμαστε στη μονάδα, το ενιαίο... αφού αυτή τη Φύση των πάντων βιώνουμε.

Δε θέλω να παρεκκλίνω του θέματος, αλλά αισθάνομαι ότι αυτή η παρεξηγημένη πραγματικότητα είναι που συχνά οδηγεί θρησκευτικές ομάδες σε απόλυτες και δογματικές αντιλήψεις, απαξιώνοντας και αφορίζοντας κάθε άλλη προσέγγιση πέραν της δικής τους.

Μπορούμε τώρα να δούμε, πού αποσκοπούσαν οι αρχαίες ιεροτελεστίες.

Όπως ανέφερε ο φίλτατος Ramoglou, ο Πίνδαρος λέει σχετικά (μεταφράζω και συμπληρώνω):

"Ευτυχής είναι εκείνος, ο οποίος είδε τα Ελευσίνια Μυστήρια, γιατί γνωρίζει το τέλος της ζωής του και τις αρχές, οι οποίες δόθηκαν στον άνθρωπο από το Θεό".

Ο Άγιος Αυγουστίνος επίσης, μίλησε με θαυμασμό για τα Ελευσίνια Μυστήρια και είπε ότι αυτά καθάριζαν τον άνθρωπο από κάθε αμαρτία και απάλλασσαν την ψυχή από την αμάθεια και τη δεισιδαιμονία.

Με κάθε τέτοια τελετουργία, ο άνθρωπος διάβαινε το κατώφλι της καθημερινότητας και τον περιορισμό της ύλης και πέρναγε σε ένα πιο ελεύθερο πεδίο, πιο πλατύ, πιο περιεκτικό, πιο ενωτικό.

Εκείνη την στιγμή, απελευθερωνόταν από τους περιορισμούς της ύλης και του ανοίγονταν οι πύλες του πνεύματος.
Μπορούσε έτσι, να ρίξει αστραπιαία μία ματιά στο πνευματικό βασίλειο και με αυτό τον τρόπο, να αντλήσει γνώση και όραμα για τη ζωή.

Ο ρόλος του μύστη σε αυτές τις τελετές δεν ήταν παρά εκείνος της εξελιγμένης γήινης οντότητας, η οποία, έχοντας σε κάποιο βαθμό αποκαταστήσει την επαφή της γήινης φύσης του με το Θείο, είναι σε θέση να κινήσει τον εσωτερικό μηχανισμό, ο οποίος ανοίγει τους κρουνούς του πνευματικού φωτός.

Και έτσι, όπως ο διψασμένος οδοιπόρος ρουφάει άπληστα το δροσερό νερό για να συνεχίσει τον δρόμο του, έτσι και τα διψασμένα μυαλά της φυλής πίνουν από αυτή την πηγή, αναζωογονούνται και γίνονται δημιουργικοί σε κάθε τομέα, ενισχύοντας τη φυλετική γνώση και ανεβάζοντας το επίπεδο του κοινωνικού τους περιβάλλοντος.

[CYBERMASTER]

Αγαπητοί…. Καταρχήν οφείλω να ζητήσω μια συγγνώμη μιας και παραμέλησα το θέμα εδώ και αρκετές μέρες…..
Εν συνεχεία να σας ευχαριστήσω για τις απόψεις και τις πληροφορίες τις οποίες παραθέσατε….
Τώρα ας εστιάσω λίγο στο θέμα μας……
Ειλικρινά πιστεύω ότι τα μυστήρια της αρχαιότητας και ιδίως τα Ελευσίνια του Άμμωνος (στην Αίγυπτο) και τα Πυθαγόρεια…..
Έχω ακούσει μια θεωρεία στην οποία αναφέρεται ότι οι Ευρωπαίοι έχοντας γνώση για τα τελούμενα στα μυστήρια ήρθαν επί τουρκοκρατίας και πήραν τα αρχαία τα οποία χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα για τα συγκεκριμένα μυστήρια κάπως παρατραβηγμένο βέβαια….
Προσωπική μου άποψη τελικά είναι πως μελετώντας τα μυστήρια αυτά έχουμε πολλά να μάθουμε υπάρχουν πολλά κενά που πρέπει να καλύψουμε….
Συγχωρέστε με αλλά επειδή με πιέζει ο χρόνος κάπου εδώ πρέπει να διακόψω….(Θέλω να πάω και για camping…. Καλά τι λέω εγώ παιδί της πόλης είμαι πως με πείσανε πάλι…. Ωραίους φίλους έχω….)

[Ladyhawk]

Λέγεται ότι :

Τα Καβείρια Μυστήρια, που τελούνταν στη Σαμοθράκη, το μοναδικό νησί της Θράκης, αποτελούν μια άλλη περίπτωση, με έντονο και το ερωτικό στοιχείο.
Χωρίς να είναι γνωστά πολλά πράγματα για το περιεχόμενό τους, επικρατεί η άποψη ότι εκτός του μυστηριακού χαρακτήρα τους, είχαν και έντονο το ερωτικό στοιχείο.

Ο Όμηρος γράφει στην Ιλιάδα: "Ζαθέη Σαμοθράκη ένθα και όργια φρικτά θεών και άρρητα βροτοίσιν" (Σεπτή Σαμοθράκη, όπου τελετές προκαλούν ρίγη φόβου, οι οποίες τελούνται προς χάρη των θεών και είναι απόρρητες στους ανθρώπους).

Από τον Ηρόδοτο επίσης ("Ευτέρπη") γνωρίζουμε ότι στη Σαμοθράκη οι Κάβειροι τελούσαν μεταξύ άλλων τη θυσία του φαλλού. Επρόκειτο για ένα μεγάλο ομοίωμα του ανδρικού μορίου, το οποίο, συμβολίζοντας τη δύναμη της φύσης να γονιμοποιεί και να αναπαράγει αενάως, το περιέφεραν κατά τρόπο πανηγυρικό στις εορταστικές τελετές προς τιμήν του Διονύσου.
Η παράδοση αναφέρει, ότι στη Σαμοθράκη, κατά τη διάρκεια των Καβειρίων Μυστηρίων, γνωρίστηκαν και συνδέθηκαν ερωτικά ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος με την Ολυμπιάδα και από αυτή τη γνωριμία και τον γάμο, γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος.



Και μία σύγκριση μεταξύ των μυστηρίων :

Η εσωτερική διδασκαλία των καβειρίων μυστηρίων ήταν η γέννηση του ανθρώπου, ενώ των ελευσίνιων μυστηρίων ήταν η συμβολική παράσταση της ψυχής, της καθόδου αυτής στην ύλη μετά την ανάληψή της και την επιστροφή της στην αιώνια ζωή.

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

Την καλημέρα μου σε όλους τους φίλους...
Ξεκινώ στο θέμα μας, με μια απάντηση στον φίλο μας Δευτερογεννημένο:

Είναι βασικός νόμος της εσωτερικής διδασκαλίας πως καθετί το οποίο βγαίνει προς τα έξω, στο πλατύ κοινό, κατά κύριο λόγο χάνει τη λειτουργικότητά του και δεν μπορεί πια να χρησιμοποιηθεί σαν κλειδί για την γνώση του εσωτερικού εαυτού.
Πέρα από το ότι πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να χρησιμοποιηθεί από αφελείς ανθρώπους, γεμάτους άγνοια και να τους οδηγήσει σε οδυνηρά αποτελέσματα.

Αγαπητή μου Zadok πώς εσύ προσωπικά στηρίζεις την ανωτέρω άποψη; Για ποιο λόγο να χάνει τη λειτουργικότητά του καθετί που κοινοποιείται αφού έτσι και αλλιώς σύμφωνα με την άποψη του Knight ΜΙΧΑΗΛ-με την οποία συμφωνώ απόλυτα-δε θα γίνει αντιληπτό από όλους;

Αυτή ακριβώς δεν είναι και η ομορφιά των μυστηρίων;
Να καταφέρνουν να αποκαλύπτουν το βαθύ τους νόημα σε αυτούς που μπορούν να διαβάσουν πίσω από τις λέξεις, ενώ ταυτόχρονα να μη γίνεται αντιληπτό από τους άλλους, που δε θα άντεχαν μια τέτοια "αποκάλυψη"...

Καλέ μου φίλε, καταρχάς να έχεις στο νου σου πώς οι ΑΠΟΨΕΙΣ είναι όσοι και οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ...
Θέλω να πω πώς ο καθένας μας έχει την ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ σχετικά με το ΠΩΣ ή ΠΟΙΑ είναι η προσέγγιση στο θέμα (σε οποιοδήποτε θέμα εννοώ)...

Θα συμφωνήσω με την Ιέρεια μας που σου απάντησε ότι ΒΑΣΙΚΑ δεν υπάρχει "διαφωνία" σε αυτό που ελέχθει από την ίδια και τον αγαπητό μας Ιππότη και έρχομαι να σου τονίσω ότι το "κλειδί" (κατά την οπτική μου πάντα) είναι αυτό που μάρκαρε με έντονα γράμματα από το κείμενο του Ιππότη:
"...και έτσι να προστατευτεί η δύναμη των τελετών, όταν
εφαρμόζονται κανονικά..."

Και θεωρώ ως "κλειδί" την "Κανονική Εφαρμογή" την οποία και απλά επισημαίνω και δεν την αναλύω περαιτέρω (προς το παρόν τουλάχιστον )

Και έρχομαι στα ερωτήματα σου...
Αλήθεια φίλε μου, είναι δυνατόν, κάποια "αξία" ή κάποια "τελετή" να ΜΗΝ ΧΑΝΕΙ το νόημά της, όταν αυτή ΚΟΙΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ σε ανθρώπους οι οποίοι ΟΥΤΕ την κατανόησαν εις βάθος και ακριβώς γι' αυτό (είναι προφανές άλλωστε) της αλλοιώνουν την πρακτικότητά της, αλλά και ΟΥΤΕ θα μπορέσουν να αντιληφθούν την μελλοντική εξέλιξη αυτής της "παραφθοράς"
Και ΟΛΑ ΑΥΤΑ φυσικά με την προϋπόθεση, ότι ο περί ου ο λόγος άνθρωπος ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΥΗΘΕΙ ποτέ του και σε ΚΑΝΕΝΑ μυστήριο...

Αυτό νομίζω πως εννοούσε η αγαπητή μας Ζάντοκ

Συμφωνώ μαζί σου περί της "ομορφιάς των μυστηρίων" και μάλλον έτσι είναι, ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΕΞΕ σε ποιόν αναφέρεσαι...
Αναφέρεσαι στον ΜΥΗΜΕΝΟ φίλε μου και όχι στον ΑΜΥΗΤΟ, που κατά κόρον εκείνος είναι ο "επικίνδυνος" στο να αλλοιώσει τα μυστήρια, χωρίς να λέω πως ΚΑΙ ΜΥΗΜΕΝΟΙ έχουν παρερμηνέψει και έτσι έχουν αλλοιώσει μέρος των μυστηρίων...

Την καλημέρα μου και πάλι σε όλους,

Κέλσος ο Φιλαλήθης

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

"...Καλο ειναι να αναζητουμε και το παρελθον αλλα δυστηχως μονο υποθεσεις μπορουμε να κανουμε οπως ο Νοακ ο Foucar και ο Cleinmein.
Iσως την ωρα που ο ιερεας τελει καποιο μυστηριο αν προσπαθησουμε να εμβαθηνουμε να νοιωσουμε κατι. Μερικα πραματα ειναι διπλα μας αλλα επειδη δεν εχουν την σταμπα του παραξενου τα αγνουμε..."

Αγαπητέ μου Πίκο Απίκο, καλημέρα...
Θα παρατηρήσεις ότι σου "μαύρισα έντονα" τις λέξεις: "ΜΟΝΟΝ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ " και αυτό γιατί και η δική σου τοποθέτηση είναι ΜΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ, η δική σου υπόθεση...

Σχετικά με τα "τρέχοντα" μυστήρια και εννοώ αυτά της ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΤΕΛΕΤΗΣ (Βάπτιση, Γάμος κλπ), θα ήθελα να σε ρωτήσω για το ΚΡΥΦΟ ΝΟΗΜΑ που έχουν και αν εσύ το γνωρίζεις
Γιατί είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι έχουν κάποιο ΚΡΥΦΟ ΝΟΗΜΑ, αλλιώς δεν θα χαρακτηρίζονταν ως "μυστήρια"...

Και τέλος θα συμφωνήσω μαζί σου σε αυτό που αναφέρεις στο τέλος της φράσης σου:
Μερικά πράγματα είναι δίπλα μας, αλλά επειδή δεν έχουν την στάμπα του παράξενου τα αγνοούμε.
...αλλά επέτρεψε μου να σου υπενθυμίσω αυτό που σου έγραψα στην αρχή...
Αυτή είναι μια δική σου υπόθεση...

Κέλσος ο Φιλαλήθης

[Zadok the priestess]

Συνεχίζοντας τις σκέψεις του φίλου Κέλσου και με βάση τον προβληματισμό τόσο του αγαπητού Secondborn όσο και του φίλου Πίκου Απίκου, ας δούμε και μία άλλη παράμετρο:

Αν και σε πολιτικο-κοινωνικό επίπεδο είμαι, προσωπικά, υπέρμαχος του διαχωρισμού κράτους - εκκλησιαστικής εξουσίας, αναγνωρίζω την αναγκαιότητα υγιούς (πλέον) ανάπτυξης του μυστικιστικού στοιχείου στον άνθρωπο κατά τη βούλησή του.

Γυρνώντας πίσω τις σελίδες της ιστορίας, μπορούμε να δούμε ότι όπου οι μυστηριακές λατρείες ακτινοβολούσαν, γεννήθηκαν μεγάλοι πολιτισμοί.

Όταν οι λατρείες εκφυλίστηκαν ή διώχτηκαν με τη βία, οι πολιτισμοί έπαψαν να υπάρχουν.

Ο αιγυπτιακός πολιτισμός στηρίχθηκε στο ιερατείο του και όλοι ξέρουμε πως οι Φαραώ θεωρούνταν αντιπρόσωποι του Θεού.
Μα ας σημειώσουμε, ότι και η παρακμή αυτού του πολιτισμού ήταν αποτέλεσμα του ξεπεσμού του ιερατείου του.

Στην Ελλάδα, όσο άνθιζαν τα μυστήρια, με έναν ξέφρενο ρυθμό ο ελλαδικός χώρος έφτασε στον κολοφώνα του πολιτισμού του.
Όταν αυτά ξέπεσαν, και φυσικά γι' αυτό φταίνε οι άνθρωποι και όχι τα ίδια τα μυστήρια, ήρθε η παρακμή.

Μα μήπως και η σκοτεινή εποχή του Μεσαίωνα δε θα μπορούσε να αποδοθεί στη μετατροπή των θείων χριστιανικών μυστηρίων σε επιφανειακές, στείρες λατρείες;

Και η κατοπινή Αναγέννηση δεν ξεκίνησε από ένα πισωγύρισμα στις ρίζες του αρχαίου ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού;
Δηλαδή, ξεκίνησε από μία επιστροφή στα Μυστήρια.
Ήταν η εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι άφηναν πίσω τους το φόβο και τη δεισιδαιμονία και ωθούνταν από ένα όραμα αναβίωσης των αρχαίων παραδόσεων.
Σε αυτή την περίοδο έκαναν την εμφάνισή τους πλήθος εσωτερικές εταιρείες και απόκρυφες αδελφότητες και ξεκίνησε μία εσωτερική κίνηση, η οποία, σαν ένα ορμητικό ποτάμι, παρέσυρε τα πνεύματα εκείνης της εποχής και οδήγησε σε σημαντικά άλματα τον πολιτισμό μας.

Αποτέλεσμα αυτής της κίνησης είναι και το φαινόμενο, το οποίο παρατήρησε ο αξιότιμος δημιουργός αυτού του θέματος CYBERMASTER.

Έχω ακούσει μια θεωρεία στην οποία αναφέρεται ότι οι Ευρωπαίοι έχοντας γνώση για τα τελούμενα στα μυστήρια ήρθαν επί τουρκοκρατίας και πήραν τα αρχαία τα οποία χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα για τα συγκεκριμένα μυστήρια κάπως παρατραβηγμένο βέβαια….

Καλέ μας φίλε, οι ιεροί τόποι δύναμης και η ύλη που τους περιβάλλει ενεργοποιούνται από την δράση των τελετουργιών, εφόσον το ανώτερο πεδίο (του οποίου μύστης και αγωγός είναι ο Άνθρωπος) συντονίζεται κατάλληλα.

Δεν πρόκειται να ξεχάσω τη συγκίνηση που βίωσε ένας αδελφικός φίλος από την Ισλανδία πριν μερικά χρόνια όταν, επισκεπτώμενος τη χώρα μας, μου ζήτησε να τον οδηγήσω στην Ελευσίνα.
(Μην ανησυχείτε, δεν πήρε παρά λίγο χώμα μαζί του )

[Secondborn]

Φίλε Κέλσο σε ευχαριστώ για την απάντησή σου. Ήταν ιδιαίτερα κατατοπιστική.

Αγαπητή Zadok, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα σκεφτεί αυτή την οπτική την οποία παρέθεσες στο τελευταίο σου μήνυμα.

Τα μυστήρια όμως φίλη μου δεν είναι παρά ένα κομμάτι της κοινωνίας μας που όπως συμφωνήσαμε όλοι προηγουμένως, αποτελούν εργαλεία στα χέρια των μυημένων.

Ποτέ όμως οι μυημένοι δεν αποτελούσαν τη μάζα- την πλειοψηφία.

Επομένως δεν αποτελεί γενίκευση εκ μέρους σου να θεωρείς ότι η ποιοτική ή μη προσέγγιση των μυστηρίων στις εκάστοτε περιόδους των διαφόρων κοινωνιών, αποτέλεσε είτε εφαλτήριο ανόδου, είτε την αρχή της παρακμής;

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δε διαφωνώ στο ότι έπαιξαν κάποιο ρόλο, αλλά προσωπική μου εκτίμηση και γνώμη είναι ότι η οποιαδήποτε αλλαγή στην Ιστορία των κοινωνιών πάντοτε ερχόταν επειδή ήταν έτοιμοι να τη δεχτούν οι πολλοί και όχι γιατί υπήρχαν ποιοτικοί λίγοι...

Με εκτίμηση

[Ramoglou]

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δε διαφωνώ στο ότι έπαιξαν κάποιο ρόλο, αλλά προσωπική μου εκτίμηση και γνώμη είναι ότι η οποιαδήποτε αλλαγή στην Ιστορία των κοινωνιών πάντοτε ερχόταν επειδή ήταν έτοιμοι να τη δεχτούν οι πολλοί και όχι γιατί υπήρχαν ποιοτικοί λίγοι...

Αγαπητέ μου Secondborn.

Ποιοι, πως και πότε επέφεραν τις αλλαγές στις κοινωνίες ;;;

Ο όρος «παρακμή» είναι αυτός που ιστορικά αναφέρεται στην δεδομένη στιγμή που μία κοινωνία έχει πάψει να αναζητά να εξελίσσεται και καταπίπτει.

Όσο μια κοινωνία βρίσκεται στο απόγειο της, τα σημάδια της αναζήτησης και της πνευματικής προόδου είναι εμφανέστατα, μάλιστα αυτά τα σημάδια μένουν στο διηνεκές ως φάροι πολιτισμού και γνώσης.

Όταν όμως η ίδια αυτή κοινωνία αρχίσει να θεωρεί δεδομένα κάποια πράγματα, όταν η ύλη είναι η κύρια ασχολία, όταν εκφυλιστούν κάποιες διαδικασίες, τότε έρχεται η στιγμή που αρχίζει η πτώση.

Πώς λοιπόν «πάντοτε ερχόταν επειδή ήταν έτοιμοι να τη δεχτούν οι πολλοί και όχι γιατί υπήρχαν ποιοτικοί λίγοι...» ;;;

Οι «ποιοτικοί λίγοι» ήταν αυτοί που έδωσαν το έναυσμα για τη δημιουργία, οι «ποσοτικά πολλοί» είναι αυτοί που δεν κατάφεραν να διαχειριστούν.

Δε θα αναφερθώ τώρα στο τι σημαίνει και πως άγετε και φέρετε η μάζα, όμως σκέψου και πες μου ένα παράδειγμα αυτού που ανέφερες καλέ μου φίλε, θα δεις ότι δε θα βρεις ποτέ τον όχλο, την μάζα να πρωτοστατεί σε κοινωνικές ή άλλες αλλαγές. Απλά ακολουθητές των πεφωτισμένων ηγετών ήταν.

[Zadok the priestess]

Αγαπητέ μου Secondborn,

με αφορμή το σχόλιό σου είναι ευκαιρία να διευκρινίσω, ότι:

δε θεωρώ ότι υπάρχει κάτι το αρνητικό στις αλλαγές - εξέλιξη το λέω εγώ - της ιστορίας της ανθρωπότητας, απλά

η άνοδος και η πτώση των πολιτισμών (αυτός ο καθ' όλα φυσιολογικός μηχανισμός) κατά ένα μέρος, και όχι απόλυτα, σχετίζεται και με τη μυστικιστική ανάπτυξη και παρακμή των ιερατείων τους.

Τώρα, όσων αφορά στην παρατήρησή σου περί "μυημένων"...

Θεωρώ ότι έχεις δίκιο εν μέρει, αλλά φοβάμαι ότι θα ξεφύγουμε αρκετά, αν αναπτύξω μία πλήρη απάντηση επ' αυτού.

Επιγραμματικά, θα έλεγα ότι στο υλικό πεδίο, στο οποίο αναφερόμαστε, τα πάντα υπόκεινται στις βασικές αρχές του Ερμητισμού, που οι πραγματικοί "μυημένοι" γνώριζαν και σέβονταν...

Συγκεκριμένα, ο κραδασμός, η πολικότητα και ο ρυθμός είναι τρεις έννοιες, οι οποίες είναι στενά συνδεδεμένες.

Η πολικότητα του σύμπαντος εκφράζεται μέσα από τις αναρίθμητες αντιφάσεις, τις οποίες προσφέρει ο αισθητός κόσμος: φως και σκότος, θερμό και ψυχρό, ήχος και σιγή, ύψος και βάθος.
Ωστόσο, εάν τα εξετάσουμε λεπτομερώς, συνειδητοποιούμε ότι στην πραγματικότητα είναι μία μόνη ιδιότητα, η οποία μετατοπίστηκε μεταξύ δύο άκρων.
Κανείς δεν γνωρίζει πότε το ψυχρό γίνεται θερμό ή πότε η αγάπη μετατρέπεται σε μίσος.
Πού βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ μικρού και μεγάλου;
Πρακτικά, όλες οι ιδιότητες μπορούν να ταξινομηθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, σα ζεύγη ποιοτήτων, οι οποίες φαινομενικά είναι αντίθετες, εκφράζοντας διαφορετικές διαβαθμίσεις της ίδιας ιδιότητας.
Σε πολλές από τις αναπαραστάσεις του, ο Ολλανδός ζωγράφος Escher εκφράζει μία απεικόνιση αυτής της αρχής, η νύχτα σταδιακά μεταβάλλεται σε ημέρα, ψάρια μεταβάλλονται σε πουλιά.

Η πραγματικότητα κυμαίνεται και δονείται ανάμεσα σε αντίθετους πόλους, πρώτα προς μία κατεύθυνση, μετά προς την αντίθετη, όπως ένα εκκρεμές ή η πορεία του Ήλιου.
Από την άμπωτη στην παλίρροια.
Από την ολοκληρωτική διοίκηση στη δημοκρατία και πίσω στην τυραννία.
Από την ανικανότητα της παιδικής ηλικίας στην πληρότητα της ενηλικίωσης και πίσω στην ανικανότητα του γήρατος.
Από την άνοδο στην πτώση...
Τα πάντα στη ζωή ακολουθούν ένα ρυθμό.
Οι Ινδουιστές μιλούν για το Μεγάλο Κοσμικό Χορό.

Το κλειδί είναι η αναγέννηση...

[Πασχαλης]

Ο Κικέρωνας έγραψε για τα Μυστήρια,

"Πιστεύω ότι μεταξύ των πολλών εξαίρετων και θείων πραγμάτων που η Ελλάδα χάρισε στην ανθρωπότητα,
το κάλλιστο είναι τα Μυστήρια.

Γιατί μέσα απο αυτά μεταμορφωθήκαμε
και απο ένα σκληρό και βάρβαρο τρόπο ζωής, περάσαμε σε μια κατάσταση ανθρωπισμού και πολιτισμού.

Ακριβώς χάρις σε αυτά που ονομάζονται μυήσεις, μάθαμε στην πραγματικότητα τα βασικά πράγματα της ζωής και συλλάβαμε το νόημα όχι μόνο να ζούμε με χαρά
αλλά επίσης και πως να πεθαίνουμε με μεγαλύτερη ελπίδα".
(De legibus,2.14.36)

[Secondborn]

Φίλε μου Ramoglou,

Λέω στην απάντησή μου:

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δε διαφωνώ στο ότι έπαιξαν κάποιο ρόλο, αλλά προσωπική μου εκτίμηση και γνώμη είναι ότι η οποιαδήποτε αλλαγή στην Ιστορία των κοινωνιών πάντοτε ερχόταν επειδή ήταν έτοιμοι να τη δεχτούν οι πολλοί και όχι γιατί υπήρχαν ποιοτικοί λίγοι...

Σου τονίζω ότι και εγώ πιστεύω ότι αποτέλεσαν Φάρο και Καθοδηγητή κάποιοι ποιοτικοί λίγοι στην όποια Αναγέννηση και Άνοδο. Όμως υπήρξαν και περιοδους στην Ιστορία που ο λόγος που δεν υπήρξε Άνοδος δεν ήταν η έλλειψη της ποιότητας από τους "ίδιους" λίγους αλλά η έλλειψη της ελαχίστης σοβαρότητας στους πολλούς. Στο λάο. Με άλλα λόγια έχω τη γνώμη ότι αν ο λαός δε φέρει τουλάχιστον μια γνώση, αντίληψη, ουσία,..., κρίση που να ξεπερνούν τον πήχη της μηδενικότητας, τότε οι "λίγοι" δε μπορούν να προσφέρουν και πολλά.
Πρώτα ξεκινά το "σμίλεμα" των πολλών από τους λίγους, έτσι ώστε να καθιστούν αυτοί ικανοί να σηκώσουν στα χέρια τους το βαρύ φορτίο της προόδου.
Όλοι μαζί ΜΟΝΟ μπορούμε να πάμε μπροστά...

Όλοι για έναν και ένας για όλους.

Δε θα αναφερθώ τώρα στο τι σημαίνει και πως άγετε και φέρετε η μάζα, όμως σκέψου και πες μου ένα παράδειγμα αυτού που ανέφερες καλέ μου φίλε, θα δεις ότι δε θα βρεις ποτέ τον όχλο, την μάζα να πρωτοστατεί σε κοινωνικές ή άλλες αλλαγές. Απλά ακολουθητές των πεφωτισμένων ηγετών ήταν.

Το ποιός πρωτοστατεί φίλε μου δε με ενδιαφέρει και αυτό γιατί θεωρώ όπως έγραψα και πιο πάνω ότι δεν υπάρχουν ακολουθητές. Οι ακολουθητές δεν προσφέρουν. Η εσωτερική δύναμη μας κρίβεται και εμφανίζεται μετά την προσωπική μας πάλη. Όχι μέσα από διάβαση περπατημένων μονοπατιών, αλλά ούτε μετά από την καθοδήγηση κάποιου πεφωτισμένου. Η καθοδήγηση υπάρχει για να καταστεί η πλειοψηφία πεφωτισμένη. Μόνο τότε η πρόοδος χτυπάει την πόρτα και εμφανίζεται.

Τώρα το ποιοί είναι περισσότερο ή λιγότερο πεφωτισμένοι και ποιοί τελικά μένουν στην Ιστορία δε με απασχολεί, διότι όλοι όσοι περνούν κάποιο όριο Ουσίας θεωρώ ότι βάζουν το λιθαράκι τους για το Οικοδόμημα της Προόδου και της Ανέλιξης. Και χρειάζονται όλα τα λιθαράκια.
Δε φτάνουν μόνο οι κολώνες(=πεφωτισμένοι-λίγοι) για ένα σπίτι. Χρειάζονται και τα τούβλα(=λαός-πολλοί) που θα σχηματίσουν τους τοίχους του σπιτιού.

[Ramoglou]

Το ποιός πρωτοστατεί φίλε μου δε με ενδιαφέρει και αυτό γιατί θεωρώ όπως έγραψα και πιο πάνω ότι δεν υπάρχουν ακολουθητές. Οι ακολουθητές δεν προσφέρουν. Η εσωτερική δύναμη μας κρίβεται και εμφανίζεται μετά την προσωπική μας πάλη. Όχι μέσα από διάβαση περπατημένων μονοπατιών, αλλά ούτε μετά από την καθοδήγηση κάποιου πεφωτισμένου.

Θα ήθελες καλέ μου φίλε να μου φέρεις κάποια παραδείγματα όπου να αποδεικνύουν πως δεν υπάρχουν ακολουθητές ;
Και πως αυτοί που ακολούθησαν κάποιον και διδάχθηκαν απ’ αυτόν δεν πρόσφεραν μετέπειτα τίποτα ;

Γιατί εμένα η σκέψη μου ανατρέχει σε ανθρώπους οι οποίοι ήταν «υψηλές οντότητες» και είχαν ακολουθητές, οι οποίοι μετά έκαναν αρκετά ώστε να διαδοθεί η διδαχή ή οι ενέργειες αυτού που ακολουθούσαν.

[Secondborn]

Κατά την Επανάσταση του 1821 για παράδειγμα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένας "ακολουθητής" πολύ δύσκολα θα μπορούσε να υψώσει το ανάστημά του στον κατακτητή, διότι δε θα ήταν προσηλωμένος προς τον ανώτερο σκοπό και στόχο.
Υπήρχαν κάποιοι πρωτοπόροι και δημιουργοί της ιδέας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, αλλά όσοι μονάχα εντερνίστηκαν και ένιωσαν την ιδέα αυτή κατάφεραν να προσφέρουν στο Έθνος. Όσοι απλά μιμήθηκαν χωρίς νόημα γι'αυτούς τα βήματα των πρωτοπόρων και των πολλών που σε δεύτερο χρόνο κατέφτασαν να βοηθήσουν, απλά δε πρόσφεραν καμία βοήθεια.

Προφανώς και για όποιο "δημιούργημα" υπάρχει σε αυτό το κόσμο, είτε αυτό λέγεται Ανοδική πορεία της κοινωνίας, είτε λέγεται πίνακας ζωγραφικής, υπάρχει και ένας πρωτοπόρος. Ένας δημιουργός. Ο εκφραστής της πρώτης αυτής ιδέας.
Όμως πώς μπορούν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την μεταλαμπάδευση αυτής της ιδέας αν δεν υπάρχουν άξιοι συνεχιστές;
Αυτοί που ακολουθούν άκριτα ένα δρόμο, δε μπορούν να προσφέρουν. Αυτοί που παιδεύονται και κατανοούν την Ιδέα πλήρως μπορούν μόνο να προσφέρουν. Αν αυτοί δεν αντέξουν το φορτίο της Ανόδου τότε οι πρωτοπόροι και οι ιδέες αυτών βυθίζονται στο σκοτάδι.

Η μόνη περίπτωση φίλε μου που μπορεί να συμβεί εξαίρεση στον κανόνα είναι η Ιδέα αυτή των ποιοτικά λίγων να είναι τόσο έντεχνα και όμορφα δομημένη που να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τους ποσοτικά πολλούς. Τότε τα πράγματα είναι όντως διαφορετικά, διότι η κρίση της όποιας Ιδέας δίνει τη θέση της στον ενθουσιασμό και στο πείσμα του Ανθρώπου.

[Ramoglou]

1821 Λοιπόν.

Ο πόθος πολλών γίνετε από λίγους πράξη, παίρνει μορφή και δύναμη από μία ομάδα και το νερό μπαίνει στ’ αυλάκι. Λίγοι ήταν αυτοί που όρθωσαν το ανάστημα τους και ξεκίνησαν τον αγώνα, πολλοί αυτοί που ακολούθησαν στη συνέχεια.

Ο καθένας για το δικό του λόγο, για το δικό του όνειρο, ή για το δικό του κέρδος.
Αυτοί όμως που πρωτοστάτησαν ΗΤΑΝ ΜΥΗΜΕΝΟΙ στην ιδέα «Ελευθερία ή Θάνατος».

Και αυτό συζητάμε εδώ, τα μυστήρια και την μύηση.

Το να τάσεις τον εαυτό σου υπέρ του σκοπού μυούμενος στην Ιδέα και απελευθερώνοντας την λογική σου από τα όσα σε δεσμεύουν.

Αυτοί που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις δολοφονήθηκαν, φυλακίσθηκαν, διαπομπεύτηκαν, από αυτούς που τους ακολούθησαν και από αυτούς που ελευθέρωσαν.

[Ladyhawk]

Αυτοί όμως που πρωτοστάτησαν ΗΤΑΝ ΜΥΗΜΕΝΟΙ στην ιδέα «Ελευθερία ή Θάνατος».

Η μύηση είναι μια διαδικασία η οποία σε οδηγεί σε πιο συνειδητά μονοπάτια και κάνει τον καθένα να αντιλαμβάνεται από άλλο πρίσμα τις διάφορες καταστάσεις.

Τις περισσότερες φορές έρχεται κανείς αντιμέτωπος με αλήθειες που καλείται να αποδεχτεί και να τις κάνει οδηγό του. Σε άλλη περίπτωση είναι πιο εύκολο να τις απαρνηθεί κανείς ή ακόμα και να τις διαστρεβλώσει γιατί ενδεχομένως έτσι να τον «βολεύει» καλύτερα.

Έτσι λοιπόν φαίνεται πως αυτοί οι μυημένοι που πρωτοστάτησαν του αγώνα είχαν διαφορετική αντίληψη για το τι είναι ελευθερία και τι θάνατος. Αυτό ίσως είναι που τους έδωσε και την δύναμη να κάνουν την αρχή. Ήταν η υπακοή στην συνείδηση το καθήκον και βαθιά πίστη στις ιδέες.

[Secondborn]

Αυτοί που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις δολοφονήθηκαν, φυλακίσθηκαν, διαπομπεύτηκαν, από αυτούς που τους ακολούθησαν και από αυτούς που ελευθέρωσαν.

Σε αυτό φίλε μου δεν έχεις άδικο...

"Θυσία". Μια λέξη που θα άρμοζε γάντι στους εν τη κορυφή της πυραμίδος και στο σκοπό αυτών.
Πρέπει να θυσιαστούν κάποιοι για την επίτευξη μιας ανώτερης Ιδέας.

Γυρίζοντας λοιπόν πίσω στο θέμα μας, μήπως οι διάφορες θυσίες ζώων που κατά καιρούς συνέβαιναν κυρίως σε παλαιότερες μυστηριακές τελετές, είχαν συμβολικό χαρακτήρα και απεικόνιζαν εν ολίγοις την ίδια τη ζωή;

Αναρωτιέμαι...

[Ramoglou]

Γυρίζοντας λοιπόν πίσω στο θέμα μας, μήπως οι διάφορες θυσίες ζώων που κατά καιρούς συνέβαιναν κυρίως σε παλαιότερες μυστηριακές τελετές, είχαν συμβολικό χαρακτήρα και απεικόνιζαν εν ολίγοις την ίδια τη ζωή;

Τα πάντα είναι συμβολικά.

Ο καθένας ανάλογα τη διάνοια του αντιλαμβάνεται και αποσυμβολίζει, ρωτάει και μαθαίνει, αναζητά και βρίσκει.

Το προς βρώσιν ζώο, σίγουρα θα οδηγούταν στη σφαγή για να γίνει τροφή, όμως η όλη τελετή κάτι είχε να μεταφέρει, ως μήνυμα, ως συμβολισμό.

Κάτι ανάλογο μου φαντάζει σήμερα και η κοπή του άρτου στην Εκκλησία, όπως και η όλη διαδικασία (μυστήριο) για να γίνει αυτό.

[Gothic]

Πέρνοντας ως αφορμή τα τελευταία λεγόμενα περί "θυσίας" θα ήθελα κι εγώ να προσθέσω λίγα λόγια από την δική μου οπτική γωνία.

Είναι αρκετά σημαντικό να παρατηρήσουμε αγαπητοί φίλοι, ότι ουδέποτε η θυσία είχε συμβολικό χαρακτήρα (όταν γινόταν εννοώ) αλλά ουσιστικό.
Δεν ήταν μία συμβολική τελετή αλλά αυτό που έπρεπε να γίνει-προσφερθεί.

Σήμερα μιλάμε για "συμβολισμό" των θυσιών αλλά για εκείνους που τις τελούσαν ή και ακόμη συμμετείχαν ως θύματα δεν το εκλάμβαναν ως κάτι "συμβολικό".

Ακόμη και η θυσία που τελείται στην εκκλησία όπως ο αγαπητός Ramoglou ανέφερε, ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν είναι συμβολική τελετή.
ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΘΥΣΙΑ.
Για τους χριστιανούς φυσικά...
Το ψωμί και το κρασί μετουσιώνονται μέσα από μία τελετουργία ύψιστης θεουργίας.


Η θυσία χρειαζόταν και χρειάζεται πάντοτε για την επίτευξη "υψηλών στόχων".
Ακόμη και το κερί που χρησιμοποιείται σε μία τελετουργία (όχι χριστιανική αλλά ο,τιδήποτε), είναι μία θυσία.
Εξ άλλου θυσία δεν σημαίνει πάντα αίμα....

Θα υπενθυμίσω σε όλους "Το ταξείδι στην Ανατολή" του αγαπημένου μου Herman Hesse
Ας θυμηθούμε εοίσης τον "Χυμικό Γάμο" του Κρίστιαν Ρόζενκρόϋτς
Σε κάποιο τάγμα, αφού φτάσεις στο υψηλότερο αξίωμα, μετά, ξαναεπιστρέφεις και γίνεσαι πάλι ο φύλακας έξω από την ..."πόρτα"
Το τελευταίο θα μου απαντήσουν ίσως μερικοί φίλοι ότι έχει συμβολικό χαρακτήρα για να σε διδάξει κάτι.
ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ !
Προτίστως έχει ουσιαστικό νόημα

[Πασχαλης]

Η θυσία χρειαζόταν και χρειάζεται πάντοτε για την επίτευξη "υψηλών στόχων".

Gothic

Με την επιφύλαξη βέβαια του τρόπου επιτέλεσής της.

Γιατί,
ακόμα και η θυσία, έχει δύο όψεις.
Η θυσία του κοινωνικού επαναστάτη (αυτοθυσία) που θυσιάζει τον εαυτό του
και η θυσία του αντικοινωνικού τρομοκράτη που θυσιάζει τους άλλους...

[pikos apikos]

Αγαπητέ μου Πίκο Απίκο, καλημέρα...
Θα παρατηρήσεις ότι σου "μαύρισα έντονα" τις λέξεις: "ΜΟΝΟΝ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ " και αυτό γιατί και η δική σου τοποθέτηση είναι ΜΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ, η δική σου υπόθεση...

Σχετικά με τα "τρέχοντα" μυστήρια και εννοώ αυτά της ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΤΕΛΕΤΗΣ (Βάπτιση, Γάμος κλπ), θα ήθελα να σε ρωτήσω για το ΚΡΥΦΟ ΝΟΗΜΑ που έχουν και αν εσύ το γνωρίζεις Rolling Eyes Question
Γιατί είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι έχουν κάποιο ΚΡΥΦΟ ΝΟΗΜΑ, αλλιώς δεν θα χαρακτηρίζονταν ως "μυστήρια"...

Και τέλος θα συμφωνήσω μαζί σου σε αυτό που αναφέρεις στο τέλος της φράσης σου:
Μερικά πράγματα είναι δίπλα μας, αλλά επειδή δεν έχουν την στάμπα του παράξενου τα αγνοούμε.
...αλλά επέτρεψε μου να σου υπενθυμίσω αυτό που σου έγραψα στην αρχή...
Αυτή είναι μια δική σου υπόθεση...

Κέλσος ο Φιλαλήθης

Αγαπητε Κελσο
και φυσικα ειναι δικη μου υποθεση, δε ειαμι αυθεντια σε τιποτα!!!!
Οσον αφορα το νοημα των χριστιανικων μυστηριων ολα εχουν ενα τυπικο και μια θετρικη μορφη.Αν κατα τη διαρκεια τους προσπαθησουμε να συμετεχουμε νοητα νομιζω (οκ οκ και αυτο ειναι δικη μου υποθεση!!!)
οτι ισως κατι νοιωσουμε.
Οσον αφορα για το νοημα του καθε μυστηριου κυκλοφορουν βιβλια σε εκκλησιαστικα βιβλιοπωλεια που τα αναλυουν.Γαμος,βαπτιση κηδεια κλπ