Επιτρέψτε μου όμως, αγαπητοί φίλοι, γενικά να θεωρώ (προσωπική άποψη εκφράζω) ότι η αυτοθυσία, στην οποία αναφέρεστε, είναι καθαρά Χριστιανική "εφεύρεση".
Δεν πιστεύω στην αυτοθυσία παρά μόνον σε άκρως αδιέξοδες καταστάσεις.
Κάποτε διάβασα τις σκέψεις κάποιου Έλληνα στοχαστή, του οποίου το όνομα δυστυχώς δε θυμάμαι αυτή την στιγμή, αλλά έλεγε μεταξύ άλλων:
Είναι ψυχική νόσος πλέον, το ότι συνδυάζουμε την επίτευξη στόχων με το θάνατο.
Πραγματικός ήρωας είναι αυτός που πετυχαίνει μένοντας ζωντανός.
Όλα είναι θέμα στάσης ζωής (προσθέτω εγώ).
Παρά ταύτα, προτείνω να συνεχίσουμε επί του θέματος και νομίζω, ότι ήρθε η στιγμή, να εξετάσουμε, ποιά ήταν η εσωτερική λειτουργία των Μυστηρίων και με ποιό τρόπο επιδρούσαν στην ανθρώπινη υπόσταση.
Βασίστηκαν πάνω σε δύο θεμελιώδεις αρχές:
- Την ύπαρξη μίας θείας πνευματικής πηγής, την οποία ταύτιζαν με τη Θεότητα, και
- σε μία τεχνική, μέσω της οποίας ήταν δυνατό να προσεγγίσουν αυτή την Πηγή ή Θεότητα.
Η ανθρώπινη συνείδηση, για την αντίληψη αυτών των πραγμάτων, έχει συγκεκριμένα επίπεδα αναφοράς.
- Το νου,
- το συναίσθημα,
- την αίσθηση, και
- την ασυνείδητη γνώση.
Έται λοιπόν, για να γίνει προσιτή η ιδέα της Θεότητας χρησιμοποιούνται τα σύμβολα.
Σύμβολα, τα οποία είναι κατανοητά στο νου, εικόνες οι οποίες διεγείρουν συγκεκριμένα συναισθήματα, τελετουργικές πράξεις οι οποίες προκαλούν ιδιαίτερη αίσθηση.
Η καθορισμένη τους διάταξη επενεργεί στο ασυνείδητο, έλκοντας την αντίστοιχη αποθηκευμένη γνώση του.
Το καθοδικό ρεύμα της θεϊκής έμπνευσης συναντιέται με το ανοδικό ρεύμα της ασυνείδητης γνώσης.
Στο σημείο συνάντησής τους βρίσκεται η ανθρώπινη συνείδηση, μετέωρη ανάμεσα στο Ύψος και το Βάθος, έτοιμη να γευθεί την εμπειρία της γνώσης του Μακρόκοσμου και του Μικρόκοσμου.
Χρησιμοποίησαν ένα είδος θείου δράματος, το οποίο ήταν η βάση του μυητικού τυπικού.
Περιέκλειε ένα πλήθος από εικόνες - όψεις της Θεότητας - και μέσω αυτών έφερνε τον άνθρωπο σε επαφή με τη θεία του αρχή.
Στη διάρκεια αυτού του δράματος, ο μυούμενος συμπάσχει με τη Θεότητα, ταυτίζεται μαζί της και έχει την εμπειρία της δράσης της.
Υποψήφιος και τελετουργοί αποκτούσαν την ευκαιρία να ευθυγραμμιστούν με τις όψεις του ίδιου τους του εσωτερικού εαυτού.
Η τέλεση του δράματος δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για να σπάσει η κρούστα της υλικής πραγματικότητας.
Έτσι, ο μυημένος περνούσε μέσα από τον τοίχο, ο οποίος του έκρυβε μία άλλη πραγματικότητα, δίνοντάς του την ευκαιρία να εισδύσει στα εσωτερικά του άδυτα.
Μπορεί να ρωτήσει κάποιος:
Πώς είναι δυνατό να επιτευχθούν αυτά τα πράγματα με την τέλεση ενός δράματος, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μία καλή θεατρική παράσταση
Οι θεϊκές εικόνες, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι απλά σχεδιάσματα για τη διέγερση της φαντασίας - αν και αυτό είναι ένα πολύ μικρό μέρος της ερμηνείας τους.
Είναι Αρχέτυπα - σύμβολα, τα οποία κρύβουν μέσα τους δύναμη αιώνων ανθρώπινης λατρείας και σκέψης γύρω από τη θεϊκή τους υπόσταση.
Ζωντανεύοντας ο μυητής αυτά τα σύμβολα στο εσωτερικό μάτι του υποψηφίου, απελευθερώνει τις αρχετυπικές τους δυνάμεις.
Έτσι, τα νοητικά ερεθίσματα, η συγκινησιακή έξαρση από τη συμμετοχή στο θείο δράμα, η φυσική ανταπόκριση του σώματος μέσα από τελετουργικούς σχηματισμούς, ξυπνάνε τη σοφία του δράκοντα μέσα στο είναι.
Η ασυνείδητη γνώση γίνεται μέρος της συνειδητής ύπαρξης και για μία στιγμή ο μυούμενος αντικρύζει τη Θεότητα μέσα του. Γίνεται μία αντανάκλαση του μακρόκοσμου και αναγνωρίζει ότι είναι η ίδια η Θεότητα ενσαρκωμένη.
Αυτή η στιγμή είναι αρκετή, για να διατηρηθεί η θεϊκή ανάμνηση για πάντα.
Έτσι, η ανθρώπινη ζωή αλλάζει.
Το πόσο επιδρούν τα σύμβολα στην ανθρώπινη ζωή και προσωπικότητα είναι κάτι, το οποίο έχει γίνει πολύ καλά αντιληπτό μέχρι τις μέρες μας.
Είναι ιστορικά αποδεκτό ότι η δημιουργία του θεάτρου οφείλεται στις μυστηριακές τελετές.
Και σε όλες τις εποχές, μέσα από τις θεατρικές παραστάσεις, κρυβόταν η προσπάθεια να δώσουν κάποιο μήνυμα και να διεγείρουν κάποια συναισθήματα στους ανθρώπους.
Πολλοί λένε, ότι η επιτυχία μίας θεατρικής παράστασης εξαρτάται από το αν θα ταυτιστεί ή όχι ο θεατής με τους ήρωες - ηθοποιούς.
Αυτό έγινε πιο φανερό τον 20ο αιώνα, όταν αναπτύχθηκε η τέχνη του κινηματογράφου.
Δεν είναι λίγες οι φορές, κατά τις οποίες άνθρωποι ταυτίστηκαν τόσο πολύ με τους ήρωες στην οθόνη, ώστε προσπάθησαν να μιμηθούν τη ζωή τους, είτε καλή ήταν αυτή είτε όχι.
Όλοι ξέρουμε, ότι μέχρι και εγκλήματα έχουν γίνει από ανθρώπους, μόνο και μόνο γιατί αυτοί επηρεάστηκαν από τον ήρωα κάποιας ταινίας.
Ελπίζω να μη σας κούρασα.
) 
είσαστε αραχτοί σε κάποια παραλία 
ή κάνετε βουτιές σε κάποια πισίνα 