Ο Εσωτερισμός μέσα από στίχους & μουσική

[Ladyhawk]

Αγαπητή Zadok,

Σε ευχαριστώ για την μουσική που μας παρέθεσες.
Ομολογώ ότι δεν ήταν και τόσο σπουδαία (προσωπική άποψη) αλλά οι στίχοι όλο και κάτι περισσότερο έχουν να πουν.

[Αριάδνη]

Τα εμπόδια συνεχίζουν να υπάρχουν και όσο και αν παιδεύεται η ψυχή συνεχίζει το δρόμο της με οδηγό την αγάπη, αυτή που τελικά φαίνεται να είναι η μοναδική που μπορεί να παραμείνει αναλλοίωτη.
Μία διαδρομή επίπονη λοιπόν. Με τι σκοπό άραγε ? Μα ο σκοπός είναι ένας, είναι η ψυχή να φτάσει πιο κοντά στο Θεό....

[/quote]


Αγαπητή Ladyhawk,

συμφωνώ απολύτως μαζί σου με τα παραπάνω και πράγματι δεν υπάρχει καλύτερος οδηγός της ψυχής, σ'αυτή την επίπονη διαδρομή της προς το Φως, από την αγάπη, την βιωματική αγάπη, όπως μας την πρόσφερε με τόσο ολοκληρωτικό δώσιμο και θυσία ο Θείος Ιησούς .

Η μουσική επένδυση είναι ότι καλύτερο μπορούσε να γίνει για να μπούμε τελείως στην ατμόσφαιρα των στίχων.Συγχαρητήρια!

ΦΙΛΙΚΑ

[j-Apie]

με την λεξη αγαπη τι εννοειτε ? γιατι η ποιο μυστικη εννοια ειναι λιγο διαφορετικη απο την αγαπη του στυλ '' σ' αγαπω πέτρο ''

[NEHEMAUT]

γιατι η ποιο μυστικη εννοια ειναι λιγο διαφορετικη απο την αγαπη του στυλ '' σ' αγαπω πέτρο ''

Αγαπητέ J'apie
Μπορείς σε παρακαλώ να αναλύσεις τι εννοείς με το παραπάνω?
Ποιά είναι η μυστική έννοια της αγάπης?
Εγώ ξέρω μόνο μια έννοια και αναφέρομαι σε συγκεκριμένο αίσθημα.

Θα ήθελα αυτή την πληροφορία.

Φιλικά

[Αριάδνη]

Αγαπητοί συνοδοιπόροι,

θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα όραμα, το όραμα του Ενώχ όπως το περιγράφει στους παρακάτω στίχους.

Ο Θεός μιλά στον άνθρωπο.
_________________________________

Σου μιλώ.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μίλησα όταν γεννήθηκες.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μίλησα στην πρώτη σου ματιά.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μίλησα με την πρώτη σου λέξη.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.



Σου μίλησα με την πρώτη σου σκέψη.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μίλησα με την πρώτη σου αγάπη.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μίλησα με το πρώτο σου τραγούδι.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μιλώ μέσα από το γρασίδι των λειβαδιών.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μιλώ μέσα από τα δένδρα των δασών.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μιλώ μέσα από τις κοιλάδες και τους λόφους.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μιλώ μέσα από τα Ιερά Βουνά.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μιλώ μέσα από τη βροχή και το χιόνι.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μιλώ μέσα από τα κύματα της θάλασσας.
Μείνε ήρεμοε τώρα .
Είμαι ο Θεός.


Σου μιλώ μέσα από τη δροσιά του πρωινού.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μιλώ μέσα από την ειρήνη του σούρουπου.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μιλώ μέσα από το μεγαλείο του ήλιου.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μιλώ μέσα από τα λαμπερά αστέρια.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μιλώ μέσα από τη θύελλα και τα νέφη.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μιλώ μέσα από τον κεραυνό και την αστραπή.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μιλώ μέσα από το μυστηριώδες ουράνιο τόξο.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Θα σου μιλώ όταν είσαι μόνος.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Θα σου μιλώ μέσα από τη Σοφία των Αρχαίων.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Θα σου μιλώ στο τέλος του Χρόνου.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θ εός.


Θα σου μιλώ όταν θα έχεις δει τους Αγγέλους μου.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Θα σου μιλώ σε όλη την Αιωνιότητα.
Μείνε ήρεμος τώρα.
Είμαι ο Θεός.


Σου μιλώ.

Μείνε ήρεμος τώρα.

ΕΙΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ.


Οι στίχοι αυτοί περιγράφουν το όραμα του Ενώχ όπως τους βρίσκουμε στο βιβλίο του Δημήτρη Κουτσούκη “Τα μυστήρια των Εσσαίων”. Διαβάζοντας το όραμα αυτό αργά αργά και συνειδητά μπορει κανείς να αισθανθεί τις δονήσεις των λόγων αυτών μέσα του και το όραμα του Ενώχ να γίνει και δικό του όραμα γιατί ο Ενώχ βρίσκεται μέσα μας και γιατί ο Θεός που μιλά στον άνθρωπο σ'αυτό το όραμα είναι παντού, και μέσα μας, στο κάθε κύτταρό μας και γύρω μας και νυν και αεί και εις τον Αιώνα των αιώνων.

ΦΙΛΙΚΑ

[Ευθύμης]

Εις τα βάθη της καρδιάς μου. Φαναριώτικο τραγούδι του 18ου αιώνα.

Στιχουργός: Άγνωστος
Συνθέτης: Άγνωστος
Ενορχήστρωση: Πέτρος Ταμπούρης
Ερμηνεία: Αρτέμης Φανουργιάκης, Ευθύμης Μπίλιος, Μάτα Κατσούλη (υψίφωνος)
Συμπληρωματικοί στίχοι: Αρτέμης Φανουργιάκης, Ευθύμης (συνωνόματος) Μπίλιος

Αναγεννήθηκα,
σαν τον φοίνικα μέσα απ' την τέφρα μου,
ρέει ο ιχώρ μέσα σε κάθε φλέβα μου,
μάυρα πέπλα που μού εμπόδιζαν
την αληθινή όραση του καλού,
σχίζονται και χάνονται από εμπρός μου.
Άλλαξε εντός μου, ο ρυθμός του κόσμου,
το μυαλό μου διαυγές, βγάζουν άναρθρες κραυγές
πνεύματα κακά και χάνονται στο λυκαυγές,
αποκωδικοποιώ το μήνυμα, είναι το ξύπνημα,
σβήνονται στίγματα αίματος
που χαράζαν την ψυχή μου ανεξίτηλα,
βλέπω ποιά είναι τα αληθινά και ποιά τα κίβδηλα
μετά από τόσους χρόνους περιπλανήσεων ασκόπων
σε ανηλίους δαιδαλώδεις διαδρόμους του λαβυρίνθου,
βγαίνω έξω μέσω του μίτου και επιτέλους!
Γλαυκώπις νόηση Θεού είμαι μαζί Σου
και αφού κατάφερα και Σε είδα,
ίσως να υπάρχει ακόμη ελπίδα,
ίσως τελικώς τα πάντα να μην έχουν χαθεί
είν' εις τα βάθη της καρδιάς μου των ματιών Σου η βολή.

Αχ, εις τα βάθη της καρδιάς μου
των ματιών Σου η βολή, βάι.
έξαφνα και παρ' ελπίδα
άναψε και πυρπολεί, βάι.

Την είδα να σχίζει τα σύννεφα σα λεπίδα,
να δίνει φως,
σα να 'ναι μες στην καταιγίδα κεραυνός
απ' το κεφάλι του Μεγάλου Πατέρα.
Λάμψη ψηλά στον αέρα, κάνει την νύχτα μέρα.
Και είδα στα πόδια μου να μπλέκονται φίδια,
να θέλουν να με θάψουν μες στη γη μου την ίδια,
να με κρατάνε δεμένο
κι αναγκασμένο να ζήσω φυλακισμένος,
για πάντα στων Λωτοφάγων τη νήσο.
Και είδα μια κόρη με δόρυ κι ασπίδα.
Θεία πνοή ήρθε ν' αλλάξει στη ζωή μου σελίδα,
να με σηκώσει απ' το χώμα και να με πάρει ψηλά.
Εκείνη που έμαθε τον Δαίδαλο να φτιάχνει φτερά.
Την είδα να σχίζει το σήμερα σα λεπίδα,
να δίνει φως,
σα να 'ναι μες 'το πουθενά προορισμός.
Σαν οδηγό, σαν αδελφή, σα μητέρα.
Γέννηση νέου αστέρα, κάνει τη νύχτα μέρα.

[Zadok the priestess]

Μια και ενεργοποιήθηκε η λειτουργία ακρόασης μουσικής στην Αγορά μας:

Μουσική Ακρόαση από το Mystica.gr

τί θα λέγατε να φτιάχναμε το soundtrack του Mystica.gr

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

"...τί θα λέγατε να φτιάχναμε το soundtrack του Mystica.gr ..."

Και το ρωτάς αγαπητή μας Ιέρεια
Προτείνω να έχουμε προτάσεις από τα μέλη, για το ποιά μουσική θα ήθελαν...
Φυσικά η κλασική με κομμάτια που έχουν αφήσει ιστορία, θα ήταν μια δική μου πρόταση και με εναλλακτική, την αγαπημένη μου μουσική του Νότου τών Η.Π.Α., "Μαύρη" μουσική, Soul & Blues...

Πάντως αρχικά θα ήθελα να έχουμε του κλασικούς Βάγκνερ, Λίστ, Μότσαρτ, Μπετόβεν (τα Ρέκβιεμ τους ειδικά), αλλά και γιατί όχι Βανέσα Μέϊ....

Ουάου ...

Μου αρέσει πολύ...

Κέλσος ο Φιλαλήθης

[NEHEMAUT]

Ας πω και εγώ μια σκέψη, μια και η μουσική είναι η αδυναμία μου.

Πως σας φαίνεται κάτι σε Βαγγέλη Παπαθανασίου , Jean Miscel Jarre,
Andrew lloyd Webber η Moby?

Πάντως οτι και να αποφασιστεί η ιδέα είναι πολύ όμορφη όπως και το ραδιόφωνο.



Με εκτίμηση

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

Το πηγάδι
Ν. Παπάζογλου - Τ. Σημώτας

Χθες βράδυ ονειρεύτηκα ένα βαθύ πηγάδι
μα ο κουβάς που ρίξαμε χάθηκε στο σκοτάδι

Ψηλά επάνω στέκονταν γεμάτη η σελήνη
μα παφλασμός δεν τάραξε τη νεκρική γαλήνη

Το πρόσωπό σου κράτησα κι είδα τα δυο σου μάτια
γεμάτα δροσερό νερό κρυστάλλινα κανάτια

Σφίξε με αγάπη μου, θα 'ναι φριχτό το στέρεμα της κρήνης
Ακόμα παίζουμε κρυφτό, στον κήπο, στην καρδιά της μνήμης

Κρύψε με μες στα χέρια σου, πες μου να μη φοβάμαι
θα σ' αγαπώ παντοτινά, πάντα δικός σου θα 'μαι

Το πρόσωπό σου κράτησα κι είδα τα δυο σου μάτια
γεμάτα δροσερό νερό, κρυστάλλινα κανάτια


Ο Πουσπούλ υπήρξε για μένα καταλυτικός παράγοντας στην ζωή μου.

Ήταν τότε που πρωτοέφτιαχνε το "Αγροτικό" στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης και μαζί με την γυναίκα του ηχογραφούσαν τα τραγούδια του. Θέλω να πω όμως μερικά λόγια, πρωτού ασχοληθώ με το ίδιο το τραγούδι, για εκείνες τις στιγμές που είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά.

Το Νίκο τότε, τον φωνάζαμε Πουσπούλ. Όταν πρωτοξεκίνησε τις ηχογραφήσεις, η όλη εργασία γίνονταν σε έναν 4κάναλο μίκτη, μια κατασκευή ενός φίλου ραδιοηλεκτρολόγου. Πολλά τραγούδια του Παπάζογλου, εξαιτίας των ψηλών συχνοτήτων που είχε ο Νίκος στην φωνή του, δεν ήταν δυνατόν να αναπαραχθούν σωστά από το περιορισμένων δυνατοτήτων μηχάνημα. Έτσι ο Νίκος έφτιαξε έναν αντάπτορα που το προσάρμωσε στην δική του φωνή. Ήταν ένα μικρό - σε σχήμα πακέτου τσιγάρων - κουτί που είχε ένα μπουτόν πάνω του με την ένδειξη (push/pull). Πατώντας αυτό το κουμπί, η κονσόλα μπορούσε να αλλάξει τις συχνότητες των πρίμων σε μεγαλύτερο εύρος και σε 'κείνες τις στιγμές τις φωνητικής του διάθεσης, να καταγράψει την φωνή όπως εκείνος ήθελε. Το μόνο μειονέκτημα ήταν πως αν το μπουτόν αφηνόταν πατημένο κατά την διάρκεια όλης της ηχογράφησης, δημιουργούσε παράσιτα στα μπάσα, ένα τσίριγμα. Έτσι έπρεπε να υπάρχει κάποιος που να πατάει (push) το κουμπί αλλά μετά να το ξανα-αφήνει (pull) όταν το κομμάτι και το ύφος του τραγουδιού το απαιτούσε.

Περιττό να πω, πως τότε συνέβησαν πολλά τραγελαφικά πράγματα στο "Αγροτικό", με έναν Παπάζογλου να ωρίεται ενίοτε κατά την διάρκεια της ηχογράφησης, "Push ρε!!!!", "Pull τώρα, pull τώρα!!!!" και τέτοια, και το γέλιο ήταν άφθονο και καθαγιαστικό. Έτσι ο Παπάζογλου, από Νίκος έγινε Πουσπουλ.

Πάμε στο ίδιο το κομμάτι τώρα...

Οι παρενθέσεις που βάζω είναι οι σχέσεις, που κατά την δική μου οπτική συνδέονται με την μεταφυσική ή με αυτό που ακόμη δεν έχει ερμηνευτεί από το εύλογο των επιστημών.

Χθες βράδυ ονειρεύτηκα ένα βαθύ πηγάδι
μα ο κουβάς που ρίξαμε χάθηκε στο σκοτάδι

Όλοι μας έχουμε ένα "βαθύ πηγάδι" μέσα μας. Έναν χώρο που υπάρχει νερό στο βάθος του, μια στενή δίοδο που μονάχα εμείς οι ίδιοι μπορούμε να περάσουμε και τούτο μπορεί να γίνει μονάχα από εμάς, ως μονάδα. Μόνοι μας κατεβαίνουμε σε τούτο το πηγάδι - (κάθοδος) - και άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να συμμετέχει σε τούτο. Ο Ρασούλης το λέει κι αυτός "Δυο δυο ποτέ δεν μπαίνουνε σε Παραδείσου πόρτα", γιατί τούτη η δίοδος, αυτό το πηγάδι είναι εξαιρετικό στενό, σκοτεινό και βαθύ.

Είναι πολύ απλά αυτό που λέμε πως τα βιώματά μας, είναι μοναδικά. Και το 'χω ξαναπεί για τα όνειρα. Είναι απολύτως προσωπικά. Κανένας δεν μπορεί να μπει στο όνειρο το δικό σου και είναι μάταιο να αναζητάς κάποιον που θα ήθελες να το κάνει. Δεν γίνεται. Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση πως αυτό που ονομάζεται "κάθοδος" σε κάποιες φιλοσοφίες, δεν είναι κοινή προσεγγιστική οδός, μα προσωπική και πρέπει να ανακαλυφθεί ο κατ' εξοχήν προσωπικός τρόπος για να συμβεί.

Το "βαθύ πηγάδι" είναι η οδός του εντός. Και είναι "πηγάδι" γιατί υπάρχει στον πάτο του νερό, μα είναι πολύ βαθιά.

Έλεγα κάποτε πως πρέπει να γίνουμαι όλοι σφουγγαράδες του εαυτού μας, υποδηλώνοντας το ίδιο ακριβώς πράμα με τον Πουσπουλ.

Ονειρεύτηκα λοιπόν ένα βαθύ πηγάδι, και - προσοχή - ο κουβάς που ρίξαμε χάθηκε στο σκοτάδι.

Στο ρίξιμο ενός κουβά, εμφανίζεται η κοινή συμμετοχή. Μπορεί ο κουβάς να είναι πολύ βαρύς κι εγώ να μην μπορώ να τον τραβήξω πάλι έξω, γι' αυτό θέλω κι εσένα να με βοηθήσεις. Αυτό λέει ο Πουσπουλ. Μπορεί η οδός να είναι προσωπική, μα τίποτε δεν μπορεί να καταφέρει ο άνθρωπος από μόνος του. Πάλι ο Ρασούλης το λέει στο ανάλογο τραγούδι "Δυο δυο". Λέει "μα ας κάνουμε την δοκιμή και σβήσε πια τα φώτα".

Ρίξαμε μαζί λοιπόν έναν κουβά, σε τούτο το προσωπικό μου πηγάδι που είναι βαθύ, κι άντε να δούμε αν θα βγάλουμε νερό.

Δείτε μια σύνδεση της όλης εικόνας με το πηγάδι της Σαμαρείτισσας που πήγε ο Ιησούς να πιεί νερό. Θα μπορούσαμε να βρούμε εκεί πολλά στοιχεία που φανερώνουν την πίστη του Πουσπουλ σε τούτο που λέει. Κατανοεί πως είναι αδύναμος να κάνει μια τόσο μεγάλη βουτιά μόνος του, γι' αυτό την ονειρεύεται ίσως, και λέει "ρίξαμε", κι όχι "έριξα".

Είναι απόλυτα κατανοητό - από μέρους μου - τούτο, μιας και σε μία σχέση ποτέ κάποιος δεν "ρίχνει" κάτι από μόνος του. Το "ρίχνουν" και οι δύο που συμμετέχουν. Αν είναι κάτι λοιπόν να "πέσει", το "πέσιμο" δεν οφείλεται μονάχα σε έναν. Οφείλεται και στους δύο.

Ο Νίκος μιλάει για μια σχέση, που τώρα - την στιγμή δηλ. που γράφει - είναι πια όνειρο. Το λέει και σ' ένα άλλο τραγούδι που ανήκει στον ίδιο δίσκο με τίτλο "Απόψε σιωπηλοί" της Βασούλας. "Δεν θέλω να 'μαστε, ούτε φίλοι, ούτε εχθροί / θέλω να μην θυμάμαι / ... / ένα όνειρο μονάχα να' ναι"

Αν μπορούσαμε να μετουσιώσουμε αυτές τις "άδοξες" και "μάταιες" - έτσι όπως εμείς νομίζουμε - σχέσεις μας, σε όνειρα, τότε ίσως μια νέα ελευθερία να ξεπηδούσε από μέσα μας, όπως ακριβώς σε ένα βαθύ πηγάδι, που ρίχνεις έναν κουβά, τραβάς νερό και ξεδιψάς.

Όμως, για τον Νίκο, και για μένα τώρα που γράφω, ο κουβάς που ρίξαμε χάθηκε στο σκοτάδι.

Δεν έφτασε ποτέ στο νερό, δεν άγγιξε ποτέ την επιφάνειά του.

Είναι που το πηγάδι είναι βαθύ ; Είναι που κόπηκε το σχοινί ; Ποιος ξέρει ? Τώρα, η ματιά πάει προς τα πάνω. Συνήθως οι άνθρωποι σηκώνουν τα μάτια τους στον ουρανό όταν μια βαθύτατη απορία σχηματίζεται στα "κάτω" τους. Κι εδώ, στο βαθύ πηγάδι, αφού ο κουβάς δεν έφτασε ποτέ στο νερό, απορώ κι εγώ, λέω "γιατί", και σηκώνω τα μάτια μου προς τα επάνω.

Να τι βλέπω :

Ψηλά επάνω στέκονταν γεμάτη η σελήνη
μα παφλασμός δεν τάραξε τη νεκρική γαλήνη

Παρ' ότι οι σχέσεις μου με την Αστρολογία δεν είναι καλές, δεν στερώ το δικαίωμα από τούτη την θεώρηση να κρύβει ένα κομμάτι αλήθειας. Η Σελήνη, είναι πράγματι σε άμεση σχέση με την Γη και τα όσα συμβαίνουν, υπάρχουν και επιστημονικές αποδείξεις για την επιρροή των μαγνητικών πεδίων που αναπτύσσονται μεταξύ τους, κι έτσι κι εγώ, δεν απορώ που ο Νίκος αναφέρεται στην Σελήνη και μάλιστα την λέει και "γεμάτη".

Ίσως απο το φως της Σελήνης, ο Νίκος να μπορεί να δει την αντανάκλαση του νερού κάτω στο πηγάδι, γι' αυτό και ρίχνει τον κουβά του. Αν δεν υπήρχε η Σελήνη, πιθανώς να μην γνώριζε αν το πηγάδι είναι ξερό ή όχι.

Ο κουβάς φαίνεται σε τούτο το σημείο πως φτάνει στο νερό κι ακούγεται παφλασμός, μα τίποτε δεν συμβαίνει καθώς επικρατεί "νεκρική γαλήνη".

Δείτε : "Άκρα του Τάφου Σιωπή / στον κάμπο βασιλεύει / λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί / κι η μάνα το ζηλεύει".

Η μεταφορά, αναφορά και προσφορά του Πουσπουλ, σεβόμενος την ποίηση και την παράδοση του τόπου, δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις της "νεκρικής γαλήνης" που έχει ο Θάνατος.

Μια θανατωμένη σχέση, μια νεκρή σχέση, πραγματικά μέσα της έχει γαλήνη. Κανένας παφλασμός δεν μπορεί να την αναταράξει, κανένας κρότος δεν μπορεί να την ξυπνήσει. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να ήταν διαφορετικά, και η νεκρή σχέση έχει γίνει όνειρο και γαλήνη.

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

Είναι σημαντικό επίσης να δούμε το ενεργειακό δυναμικό που κρύβουν ορισμένες λέξεις, όπως η λέξη "παφλασμός"

Στους δικούς μου στίχους, προτιμώ να χρησιμοποιώ κι εγώ τέτοιες λέξεις, λέξεις δηλ. που είναι κοινά κατανοητές από ένα ευρύτερο πεδίο ανθρώπων, κι όχι λέξεις που αναφέρονται σε κάποια ελίτ.

Θυμάμαι τώρα, πως ο δάσκαλός μου, μου είχε πει το εξής : "Όταν γράφεις, να έχεις πάντα στο νου σου, πως αυτό που θα πεις, μπορεί - κατά τύχη - να το ακούσει κι ένας οικοδόμος. Θα πρέπει κι αυτός να μπορεί να το καταλάβει. Διαφορετικά, ξεχνάς το Συνολικό."

Ποιος άνθρωπος δεν έχει βρεθεί κοντά σε έναν παφλασμό ? Ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν το έχουν ζήσει αυτό. Θα μου πείτε, έχουν ζήσει άλλα. Ναι.

Το δυναμικό της λέξης "παφλασμός" εμφανίζεται γιατί η ίδια η λέξη μπορεί να αναπαράγει μέσω του συναισθηματικού κέντρου, εικόνα & ήχο ταυτόχρονα. Ο παφλασμός, δεν είναι μονάχα εικόνα. Είναι και ήχος.

Ο στίχος λέει "μα παφλασμός δεν τάραξε" και έχει την ικανότητα - τουλάχιστον έτσι όπως εγώ το κατανοώ - να ενεργοποιεί 2 αισθήσεις ταυτόχρονα. Αυτό είναι δύσκολο να συμβεί πλήρως σε έναν άνθρωπο. Συνήθως, όταν συμβαίνει, λέμε πως είναι "μαγικό". Η εξήγησή του όμως υπάρχει αν δούμε την ταυτόχρονη λειτουργία 2 διαφορετικών αισθήσεων, ήχου και εικόνας, υπό την σωστή λειτουργία του συναισθηματικού μας κέντρου. Όταν το συναισθηματικό μας κέντρο λειτουργεί σωστά, οι αισθήσεις μπορούν να παραχθούν ταυτόχρονα με την ίδια ένταση σε όλες τις καταστάσεις τους.

Ο ρόλος του συναισθηματικού κέντρου είναι ακριβώς αυτό. (Ας γίνει συνδιασμός με το θέμα "Κάτι συμβαίνει" του παρόντος φόρουμ) Η εικόνα, η αφή, ο ήχος, η μυρουδιά και η γεύση, είναι δυνατόν να εμφανιστούν ταυτόχρονα και στο σύνολό τους. Το νοητικό τότε "παραδίδει τα όπλα του" γιατί αδυνατεί να ερμηνεύσει αυτό που συμβαίνει.

Ο παφλασμός, ακούγεται, γίνεται αντιληπτός, εμφανίζεται σαν εικόνα, φέρνει μια μυρουδιά θαλασσινή (γιατί σχετίζεται με το νερό), φέρνει μια γεύση αλμύρας, γίνεται εν δυνάμει σχέση πνεύματος - ύλης και εισχωρεί στον άνθρωπο σε όλο του το μεγαλείο.

Έχω την αίσθηση πως καμία άλλη λέξη, δεν θα μπορούσε να μπει σε τούτο τον στίχο που να υποδηλώνει το ίδιο. Και παρ' ότι η λέξη, δεν "υφίσταται" ως ετυμολογική οντότητα (είναι σύνθετη - από το "παφ" που κάνει η ένα αντικείμενο όταν πέσει στο νερό. Είναι αστείο δηλ. αν το δεις ετυμολογικά), η δυναμική της είναι στιγμιαία και αιώνια.

Η θάλασσα πάντα θα συνεχίζει να κάνει "παφ" σε κάποια ακτή, ασχέτως αν εσύ δεν θα μπορείς κάποια στιγμή να την ακούσεις.

Είναι μια ζωντανή λέξη ο "παφλασμός", είναι μια λέξη γεμάτη ζωή, κίνηση, και προέρχεται κατ' ευθείαν από την ίδια την φύση.

Επίσης, συνοδεύεται από μια ολόκληρη φιλοσοφική & επιστημονική μελέτη του ίδιου του φαινομένου της πτώσης ενός αντικειμένου στο νερό. Αν για παράδειγμα ρίξεις μια πέτρα σε μια λίμνη, η φυσική ερμηνεύει τους ομόκεντρους κύκλους που εμφανίζονται γύρω από το σημείο επαφής. Η Φυσική ερμηνεύει την πυκνότητα του υλικού, γιατί η πέτρα σου είναι βαριά και πέφτει. Βρίσκονται πολλές σχέσεις εδώ με διάφορες φιλοσοφίες, Ανατολικές κυρίως.

Παφλασμοί συμβαίνουν και μέσα μας. Κάθε τι, που μας βαραίνει, είναι σαν να φτιάχνει έναν παφλασμό όταν πρωτο-εισέρχεται μέσα μας. Το "παφ" ακούγεται και μέσα σου κι αν το ψάξεις, είμαι σίγουρος πως θα το βρεις και θα το ακούσεις. Κι αν είσαι ζωντανός, είναι αδύνατον να μην ταραχθείς από τούτο τον θόρυβο. Είναι αδύνατον να μην δημιουργηθούν μέσα σου αυτοί οι ομόκεντροι κύκλοι και τούτο δεν το λέω εγώ, αλλά η Φύση.

Αν το "έσω" σου είναι ζωντανό, σαν νερό, ένα "παφ" μιας πέτρας, μιας ιδέας, μιας φράσης, μιας εικόνας, ακόμη και τούτων των γραμμάτων που διαβάζεις τώρα, θα φτιάξει μέσα σου "ομόκεντρους κύκλους".

Κι αν αυτό που πέσει μέσα σου είναι βαρύ, θα χαθεί στον πάτο. Θα το δεις για μια στιγμή και μετά θα το χάσεις. Πρέπει, αν θες να το ξαναβρεις, να κάνεις βουτιά. Να ρίξεις ίσως έναν κουβά που δεν θα χαθεί στο σκοτάδι αλλά θα βγάλει νερό.

Αυτό το νερό, είναι το μεγαλείο σου!

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

'Exω μια νοσταλγική διάθεση απόψε, γι' αυτό θα προχωρήσω με τούτο το κομμάτι των Παπάζογλου - Σιμώτα.

Πάμε να δούμε λίγο το τετράστιχο συνολικά, τονίζονται το 1ο ρήμα που εμφανίζεται στο τραγούδι.

[center]Χθες βράδυ ονειρεύτηκα ένα βαθύ πηγάδι,
μα ο κουβάς που ρίξαμε χάθηκε στο σκοτάδι.
Ψηλά επάνω στέκονταν γεμάτη η σελήνη
μα ο παφλασμός δεν τάραξε τη νεκρική γαλήνη[/center]

Τονίζω την λέξη "ονειρεύτηκα" γιατί καθ' όλη την διάρκεια του διαλογισμού, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε πως αυτό για το οποίο συζητάμε είναι ένα όνειρο - είναι ? - ή είναι η πρσπάθειά μας να δώσουμε σε μια άδοξα τετελεσμένη ερωτική σχέση, τα χαρακτηριστικά ενός ονείρου.

Πρέπει να σημειώσουμε πως συμβαίνει συνήθως μια παρεξήγηση από μερικούς σε τούτο το σημείο. Επειδή το όνειρο, αφήνει μια "ευχάριστη" διάθεση και η λέξη "όνειρο" οδηγεί τα νοητικά μας links σε ευάρεστες καταστάσεις, υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται πως ο οραματισμός (το να ονειρεύεται δηλ. κάποιος ή το να κάνει όνειρα τις λύπες του) στην ζωή μας, είναι εσώτερος τρόπος γενικότερης επίλυσης των προβλημάτων.

Η δική μου στάση στο παραπάνω είναι αντίθετη. Στην "υλιστική" μου ζωή, στην "υλιστική" μου ύπαρξη, δεν έχει θέση το όνειρο και ο οραματισμός. Έχει όμως θέση στην "στιχουργική" μου ζωή. Ο στιχουργός έχει κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιεί την λέξη "όνειρο" στο τραγούδι του και έχει την άδεια να μιλήσει "παράλογα" και "ακατανόητα". Τώρα θα μου πείτε, από που παίρνει αυτήν την άδεια ? Πολλές φορές την παίρνει από το ίδιο το κοινό του, πολλές φορές την παίρνει από αυτό που λέμε "έμπνευση" κι άλλες φορές την παίρνει από τον ίδιο τον Θεό.

Χθες βράδυ ονειρεύτηκα λοιπόν, και ακολουθεί η εικόνα.

Το τετράστιχο ασφαλώς έχει "εσωτερική" αξία και είπαμε λίγα λόγια στα προηγούμενα ποστ γι' αυτήν. Ας δούμε όμως και την "έξωτερική" του αξία, δηλ. ας δούμε αν μπορούμε αυτό το "βαθύ πηγάδι" να το βρούμε, όχι μόνο μέσα μας, αλλά και γύρω μας, στην κοινωνία και στους ανθρώπους που μας περιτριγύριζουν, κι όχι μόνο βλέποντας το ως συστατικό μιας ανθρώπινης συμπεριφοράς, αλλά βλέποντάς το και ως συστατικό μιας ιδεολογίας, μιας θρησκείας, μιας υποκειμενικής θεωρίας και ενός πολιτισμικού θεσμού. Αυτό το αφήνω σε σας.

Εγώ ...

... Το πρόσωπό σου κράτησα κι είδα τα δυο σου μάτια
γεμάτα δροσερό νερό, κρυστάλλινα κανάτια

Καλή Μεγαλοβδομάδα...

(συνεχίζεται)

Υ.Γ Α, θα παρακαλούσα την karma - αν παρακολουθεί το θέμα & μιας και την έχω γνωρίσει και προσωπικά και την εκτιμώ - να μας δώσει περισσότερες πληροφορίες ειδικά για τον 3ο στίχο που γίνεται η αναφορά της "γεμάτης Σελήνης", σε σχέση με την συνολική εικόνα του τετράστιχου και του συνολικού αισθήματος που αναδύεται. Εγώ σε κάτι τέτοια είμαι κουμπούρας και το ξέρει... Και παίζει και κιθάρα, να 'ουμ'...

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

τί θα λέγατε να φτιάχναμε το soundtrack του Mystica.gr?

Γιατί soundtrack και όχι τραγούδι ?

Εγώ λέω να φτιάξουμε τραγούδι. Λέω μάλιστα να κάνω μια προσπάθεια να φτιάξω εγώ τους στίχους. Θα στείλω κάποια σχεδιάσματα, κάποια σκαριφήματα... Τα βλέπετε, τα μελετάτε, κι έχει ο Θεός...

Καλημέρα,

[Zadok the priestess]

>QBB<

Το πηγάδι
Ν. Παπάζογλου - Τ. Σημώτας

Πατήστε εδώ. για να ακούσετε απόσπασμα του τραγουδιού.