Ο Εσωτερισμός μέσα από στίχους & μουσική

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

Την καλημέρα μου και καλό μήνα (έστω και λίγο καθυστερημένα ) σε όλους...

Πάντοτε φίλοι μου με γοήτευε η εις βάθους ανάλυση και η εσωτερική προσέγγιση ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ...
Σε σημείο που πολλοί καλοί φίλοι με παρεξηγούν ενίοτε

Μέσα λοιπόν από πάρα πολλά τραγούδια, που από την οπτική μου άπτονται τόσο στην Μεταφυσική γενικά όσο και στον Εσωτερισμό ειδικότερα, διάλεξα να πειραματιστώ μαζί σας, στο τραγούδι της Άλκηστις Πρωτοψάλτη με τίτλο:

“Όλα αυτά που φοβάμαι”
Σε γενικές γραμμές, ακούγοντας το συγκεκριμένο τραγούδι, σχημάτισα μια εικόνα στην σκέψη μου.
Την εικόνα των διαδρομών και των «σκέψεων» που κάνει η Ψυχή, συλλογιζόμενη τις διαδρομές που έχει ΗΔΗ κάνει αλλά και τις εκάστοτε εφήμερες παραμονές της μέσα στους κόσμους της Ύλης.


“Όλα αυτά που φοβάμαι”

Τα γιατί που μείναν πίσω
ρίζες βγάλαν μέσα στα όνειρα μου.
Όποιο μέλλον και να ζήσω
πάντα βρίσκω παρελθόν μπροστά μου.
Κι όλα αυτά που φοβάμαι...
Όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμα εδώ.

Σαν κερί που λιώνει
Η αγάπη καίει και λυτρώνει
Ιερό και Μέκκα το χθες που κρύβει μια γυναίκα
Να σε δω να γελάς
Μου φτάνει απόψε για να ξαναρχίσω
Να πετάξω ψηλά
Να ανοίξω μόνη φτερά

Η ταχύτητα του χρόνου
στάχτη αφήνει πάνω στο κορμί μου
Ό,τι απέμεινε δικό μου
το 'χει πια ξεχάσει η αφή μου.
Κι όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμα εδώ

Όποιο μέλλον και να αγγίξω
πάντα βρίσκω παρελθόν μπροστά μου.


Κέλσος ο Φιλαλήθης

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

Και ξεκινώ το μουσικό ταξίδι του Εσωτερισμού μέσα απο στίχους...


Από την αρχή οι στίχοι μας οδηγούν στο ΧΘΕΣ…

«Τα γιατί που μείναν πίσω…»
Τα «γιατί» είναι οι αιτίες που προκαλούν το ΚΑΡΜΑ, τα οποία έμειναν ανεκπλήρωτα, «έμειναν πίσω» σαν εκκρεμότητες για μια επόμενη νέα γέννηση, για την επόμενη σάρκωση.

«…ρίζες βγάλαν μέσα στα όνειρα μου…»
Οι «ρίζες» που βλασταίνουν, με οδηγούν στην σκέψη των σπόρων, εκείνων των τόσο μικρών σωμάτων που έχουν εντός τους την δύναμη να δημιουργήσουν αφ’ ενός ρίζες και αφ’ ετέρου ολόκληρα δέντρα!
Δέντρα που φέρουν καρπούς και που όλα αυτά είναι οι ΝΕΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ που καλείται η Ψυχή να εκτελέσεις δημιουργώντας νέο ΚΑΡΜΑ.
Τα «όνειρα» λοιπόν, σε αυτές τις νέες και μελλοντικές γεννήσεις έρχονται να γίνουν οι οδηγοί μας.

«…Όποιο μέλλον και να ζήσω
πάντα βρίσκω παρελθόν μπροστά μου…»
Αυτός είναι και ο λόγος, η αιτία που σε «όποιο μέλλον», σε κάθε επόμενη σάρκωση συναντά υπολείμματα από το «παρελθόν».

...συνεχιζεται...

Κέλσος ο Φιλαλήθης

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

...η συνέχεια...

«…Κι όλα αυτά που φοβάμαι...
Όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμα εδώ…»
Αυτός είναι ο «φόβος», το δέος για μια ακόμη σάρκωση. Για το άγνωστο που θα φέρει, το οποίο όμως είναι και αυτό δικό της (της Ψυχής), μια εκκρεμότητα από τα περασμένα περάσματα στην Γη.

Όλα αυτά, παραμένουν και «είναι ακόμα εδώ», μέσα σε ένα ΑΙΩΝΙΟ ΤΩΡΑ…
Δίχως παρελθόν…
Δίχως μέλλον…


«…Σαν κερί που λιώνει
Η αγάπη καίει και λυτρώνει
Ιερό και Μέκκα το χθες που κρύβει μια γυναίκα…»
Ο συμβολισμός της Ψυχής ως ένα «κερί που λιώνει» θεωρώ ότι είναι σχεδόν 100% επιτυχημένος!

Το υλικό του κεριού, δηλαδή η ΥΛΗ όταν λιώνει και χάνεται, δίνει την θέση της στο πολυπόθητο ΦΩΣ. Κάπως έτσι (αν όχι ακριβώς έτσι) συμβαίνει και με το φυσικοϋλικό φορέα του ανθρώπου, το σώμα, σήμα, μνήμα που εντός του κρύβεται η ΠΑΝΤΑ φωτεινή Ψυχή. Για να αναδειχθεί λοιπόν το ΦΩΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, θα πρέπει λίγο, λίγο λιώνουμε την παχυλή ύλη που την περικλείει.

Το ΦΩΣ λοιπόν που «καίει και λυτρώνει», είναι το ΦΩΣ ΤΗΣ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ, της οποίας Θεότητας, μια και μόνη αρχή είναι η ΑΓΑΠΗ.
Αυτή η Θεότητα, έχει έναν τόπο λατρείας, ένα «ιερό» το οποίο είναι άβατο για τον μη γνώστη, τον βέβηλο…

Ποιος τόπος θα μπορούσε να είναι καλύτερος από το Ιερό που «κρύβει μια γυναίκα»!
Το σώμα της που ΓΕΝΝΑ και που δίνει συνέχεια στην ΙΔΙΑ την ζωή!

...συνεχίζεται...

Κέλσος ο Φιλαλήθης

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

...η συνέχεια...


«…Να σε δω να γελάς
Μου φτάνει απόψε για να ξαναρχίσω
Να πετάξω ψηλά
Να ανοίξω μόνη φτερά…»
Η Ψυχή επιθυμεί και θέλει να βλέπει τον Άνθρωπο να «γελά».
Αυτό της δίνει κουράγιο να ξεπεράσει τα όποια γεγονότα, της δίνει κουράγιο για να «ξαναρχίσει» και να συνεχίσει την ανελικτική της πορεία προς τα υψηλά δώματα της Σοφίας.

Ψυχή όμως, ονομάζεται εκείνη η μικρή χρυσαλίδα, η γνωστή μας ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ, που «πετά ψηλά», αφού πρώτα «ανοίξει φτερά» μόλις βγει από το κουκούλι της, εκείνο που την δεσμεύει αλλά και που την προστατεύει ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ!


«…Η ταχύτητα του χρόνου
στάχτη αφήνει πάνω στο κορμί μου…»
Ο «χρόνος» - Κρόνος, όπου στο πέρασμά του και με την «ταχύτητά » που τον διακρίνει, μετατρέπει τα ΠΑΝΤΑ σε «στάχτη».
Έτσι λοιπόν και το φυσικό μας σώμα, το υλικό, είναι αυτό που υπόκειται στους κανόνες του Κρόνου – Χρόνου…

Η φωτιά και η «στάχτη» να μένει «πάνω στο κορμί» το οποίο σαν το μυθικό πουλί τον φοίνικα, αφού καίγεται, από τις ΙΔΙΕΣ ΤΟΥ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΑΝΑΓΕΝΝΑΤΕ, δίνει δηλαδή ένα νέο σώμα σε μια νέα γέννηση, σε μια νέα σάρκωση της Ψυχής, μέσα στους κόσμους της μορφής.

...συνεχίζεται...

Κέλσος ο Φιλαλήθης

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

...η συνέχεια...


«…Ό,τι απέμεινε δικό μου
το 'χει πια ξεχάσει η αφή μου…»
Οι πράξεις της και οι δράσεις της από τις περασμένες σαρκώσεις, αυτό που τόσο χαρακτηριστικά ο στίχος το αποδίδει με τη φράση «ότι απέμεινε δικό μου», είναι αυτά (και ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΟΥΝ ΔΙΚΑ ΜΑΣ), που στην επόμενη και νέα της σάρκωσης λόγο της ΛΗΘΗΣ, δεν θα τα θυμάται.

Η «αφή» θα τα έχει «ξεχάσει», αφού το σώμα της θα υπόκειται σε νέες 5 αισθήσεις, δηλαδή σε μια νέα λογική μέσα από το νέο της σαρκίο, που με αυτό θα πορευτεί σε αυτήν την νέα, μα γνώριμη πια κατάσταση.

«…Κι όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμα εδώ

Όποιο μέλλον και να αγγίξω
πάντα βρίσκω παρελθόν μπροστά μου…»
Και η ιστορία της Ψυχής, απλά ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ…

Αυτός είναι ο αέναος κύκλος των Μετενσαρκώσεων της Ψυχής!

Θα γίνεται για ΠΑΝΤΑ, θα με ρωτήσει κάποιος…
Όχι, ευτυχώς κάποτε υπάρχει ένα ΤΕΛΟΣ για την κυκλική αυτή πορεία, όπως ακριβώς και με το γεωμετρικό σχήμα του κύκλου, έχει ΑΡΧΗ, έχει και ΤΕΛΟΣ!

Το προσδοκούμενο ΤΕΛΟΣ σε αυτήν την ιστορία, θα επέλθει ΜΟΝΟΝ όταν η Ψυχή, θα επαναφέρει σε ΑΡΜΟΝΙΑ τη διασαλευθείσα ΤΑΞΗ, δηλαδή όταν θα σταματήσει να δημιουργεί ΚΑΡΜΑ…

...και το τέλος.


Κέλσος ο Φιλαλήθης

[mantis]

Aγαπητέ Κέλσο,
σε είδα μόνο σου και ήρθα να σου κάνω παρέα...


Ας δούμε το άσμα και από μια άλλη οπτική...

"Τα γιατί που μείναν πίσω
ρίζες βγάλαν μέσα στα όνειρα μου.
Όποιο μέλλον και να ζήσω
πάντα βρίσκω παρελθόν μπροστά μου.
Κι όλα αυτά που φοβάμαι...
Όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμα εδώ."

Όλα αυτά που πέρασαν και δεν έξηγήθηκαν, δεν βρήκαν λύση, που σημάδεψαν και βασάνισαν... με μια λέξη τα "γιατί" ρίζωσαν σαν τραυματικές εμπειρίες στο υποσυνείδητο και λειτουργούν πλέον σαν τροχοπέδη... κρατούν το άτομο στο παρελθόν, παρόλες τις προσπάθειες που κάνει για να πάει μπροστά και να αφήσει τα "γιατί" στο χρονοντούλαπο... δεν τα έχει ξεπεράσει και αυτά εμφανίζονται και θα εμφανίζονται...


Καλέ μου Κέλσο, ανταποδίδω την χάρη που μου έκανες στο δικό μου θέμα...


...to be continued...



.
.
.
@rwen the Guardian...

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

"...Aγαπητέ Κέλσο,
σε είδα μόνο σου και ήρθα να σου κάνω παρέα..."

"...ανταποδίδω την χάρη που μου έκανες στο δικό μου θέμα..."

Σε ευχαριστώ για την προσπάθεια που κάνεις αγαπητή Μάντις και εννοώ φυσικά την προσπάθεια να παραθέσεις την προσωπική σου οπτική, αυτή της "ψυχολογίας"...

Αναμένω την συνέχεια, λοιπόν αν και θα λείψω για διακοπές απο βδομάδα...

Υ.Γ.
Σχετικά με την παράθεση, να σου υπενθυμίζω ότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ η "μοναξιά" με φόβισε...
Απεναντίας ΠΑΝΤΑ με βοηθούσε στο να ανκαλύψω το ΕΙΜΑΙ ΜΟΥ, τον ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ...
Επίσης να υπενθυμίζω ότι τα θέματα που ανοίγονται (ή αυτά που ανοίγει η αφεντομουτσουνάρα μου ), δεν ανοίγονται για κάποιου είδους "διαγωνισμό επισκεψημότητας" ή κάτι τέτοιο
Και τελευταίο αλλά αξίσου σημαντικό, στο θέμα ΣΟΥ περί έρωτος που άνοιξες, απλά παράθεσα την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΟΥ ΟΠΤΙΚΗ σε ένα θέμα ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ, όπως ο σεξουαλικός έρωτας...

Αν ΔΕΝ με ενδιέφερε ο Έρως - Ήρως, μάλλον δεν θα είχα συμμετάσχει...

Περιμένω λοιπόν την συνέχεια της οπτικής σου...
Καλημέρα σε όλους και σε σένα φυσικά...

Κέλσος ο Φιλαλήθης

[mantis]

Φίλε Κέλσο, είναι φανερό ότι σου χρειάζονται διακοπές...

Μέσα από την καρδιά μου Καλό Ταξίδι και Καλή Ξεκούραση...


...για την ανάλυση, θα επανέλθω...

.
.
.
@rwen the Guardian...

[Zadok the priestess]

Η πολύ όμορφη ανάλυση - οπτική του φίλου και συνοδοιπόρου Κέλσου φιλοξενείται πλέον στην κεντρική σελίδα των άρθρων μας.

Μπορείτε να την επισκεφθείτε απ' αυθείας και από εδώ.

[NEHEMAUT]

Καλησπέρα και Χρόνια πολλά σε όλους.

Προσπαθώ να αναλύσω ένα αγαπημένο τραγούδι.


Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ' ανέβω σ' ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω

Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
και συ την πήρες σοβαρά

Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ' ένα μικρούλι τόπι

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις

Αγαπημένη μου, μην κλαις
πάμε μαζί ψηλά, αν θες
να δεις τη γη απ' τη σελήνη
ένα φεγγάρι είναι και κείνη

Όταν κοιτάς απο ψηλά
μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά
και συ τον πήρες σοβαρά
και συ τον πήρες σοβαρά

Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια

Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις

Στοιχουργός : Σώτια Τσώτου
Συνθέτης : Κώστας Χατζής

Τραγούδι : Κώστας Χατζής

Το προσεγγίζω όπως εγώ το αισθάνομαι.

«Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη σαν ζωγραφιά
κι εσύ την πήρες σοβαρά
κι εσύ την πήρες σοβαρά».

Βλέποντας με τα "έσω" μάτια και "ενθυμούμενοι" την αρχή η γη είναι ένας πλανήτης ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλους, που δημιουργήθηκαν από τον ίδιο ΛΟΓΟ.

Αλλά την αντιμετωπίζουμε σαν να είναι το κέντρο του κόσμου, σαν να είναι μοναδική.

Ξεχνάμε ότι από εδώ είμαστε περαστικοί....

---------------------------------------------------------------------------------

« Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια με άνθρωποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ' ένα μικρούλι τόπι»


Καθ' ένας νομίζει ότι είναι "ένας" και "διαφορετικός", όμως από ΕΚΕΙ μόνο φαίνεται το συν-ολο.

Σαν τα μυρμηγκάκια, ίδιοι, μικροί, ανυπεράσπιστοι.

Χάνουμε ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας, στην παρούσα ενσάρκωση, κυνηγώντας την ύλη.

Στο τέλος αποδεικνύονται όλα άχρηστα, σαν τα σπιρτόκουτα, χάρτινα, περιορισμένα, που μόλις τελειώσουν τα σπίρτα πετιόνται.
Η ζωή μας παρομοιάζεται σαν τα σπίρτα, κάποτε τελειώνει και σβήνει.

Η ψυχή δεν εγκλωβίζεται, δεν ικανοποιείται από τοίχους, δεν βλέπει μεγέθη και ποσά.

--------------------------------------------------------------------------------


«Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά σαν τους κοιτάξεις
θα σου φανούνε τόσο ασήμαντοι
που στην στιγμή θα τους ξεχάσεις».

Μην στεναχωριέσαι ψυχή μου, κι' εσύ έχεις κάνει λάθη.
Προσπάθησε να συγχωρέσεις όλους όσους σε απογοήτευσαν, κι αυτοί σαν και 'σένα είναι.

Συνταξιδιώτες στην διαδρομή των αλλεπάλληλων ενσαρκώσεων.
Στο πρόσωπο τους καθρεφτίζεσαι και εσύ.

Δεν έχει σημασία τώρα πιά.
Εκεί "ψηλά" η ψυχή ενωμένη με το αγαθό πλέον ξέρει και αστράφτει.

--------------------------------------------------------------------------------


«Αγαπημένη μου μην κλαις
πάμε μαζί ψηλά αν θες
να δεις την γη απ' την σελήνη
ένα φεγγάρι είναι κι εκείνη.»

Μην κλαις που θα φύγω πρώτος. Θα συναντηθούμε ξανά.
Στον αστρικό χώρο θα δούμε μαζί ότι όλα είναι ΕΝΑ.

Θα σε περιμένω να σε ξαναβρώ αν το θες.
Δεν έχει σημασία το που, από εκεί είναι όλα ίδια.
Η γη σαν την σελήνη .....



Με εκτίμηση

[undeafeted]

θελετε να αναλυσουμε ενα τραγουδακι ολοι μαζι?

"ειμαστε κατι ξεχαρβαλωμενες κιθαρες.ο ανεμος οταν περναει στιχους,ηχους παραφωνους ξυπναει στις χορδες που κρεμονται σαν καδενες"

"ειμαστε κατι διαχυτες αισθησεις
χωρις ελπιδα να συκεντρωθουμε
στε νευρα μας μπερδευεται ολη η φυσης"

αυτοι οι δυο στιχοι ειναι το ζουμι.

[NEHEMAUT]

Αήττητε, που είναι η ΔΙΚΗ σου ανάλυση?
Γιατί δεν την γράφεις?

Φιλικά

[Ramoglou]

Διαβάζοντας το κείμενο της αγαπητής NEHEMAUT , εξεπλάγην, διότι ακριβώς την προηγούμενη ημέρα σκεφτόμουν αυτό το τραγούδι με βάση το αεροπορικό ατύχημα το οποίο έγινε στην χώρα μας.

Η σκέψη μου πήγε σε μια φωλιά μυρμηγκιών και στο πόδι κάποιου ανθρώπου, ο οποίος ποδοπατά αρκετά από τα μυρμήγκια και χαλάει ένα μέρος της φωλιάς τους.
Σίγουρα θα υπάρξει αίσθηση της απώλειας και της καταστροφής στην κοινωνία των μυρμηγκιών, σίγουρα αυτή η κοινωνία θα ξαναφτιάξει το κατεστραμμένο κομμάτι της φωλιάς και θα συνεχίσει τη διαβίωση της.

Κάπως έτσι αντιδρά και ο άνθρωπος σε όσες «καταστροφές» τον βρίσκουν.
Μαζεύει τα κομμάτια του και προχωρά, αισθανόμενος το πόσο μικρός είναι μέσα στην αχανή δύναμη και δυναμική του Σύμπαντος.

«Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά κι εσύ την πήρες σοβαρά, κι εσύ την πήρες σοβαρά.»

Αυτός ο γίγαντας που ποδοπατάει με περισσή ευκολία τα μικροσκοπικά και αδύναμα μυρμήγκια, ποδοπατάτε και καταλαβαίνει το πόσο μικρός και ανίσχυρος είναι από την ίδια τη φύση, το μεγαλείο της οποίας αρνείται να καταλάβει, προσπαθώντας καθημερινά να την κατανικήσει, σ’ ένα αγώνα μάταιο όσο και παράδοξο.

Ίσως αν ο άνθρωπος προσπαθούσε να εναρμονιστεί με τη φύση να μπορούσε και να κατανοήσει.

«Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε από ψηλά αν το κοιτάξεις θα σου φανεί τόσο ασήμαντο που στη στιγμή θα το ξεχάσεις»

Ναι διότι τελικά αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι ο άνθρωπος θαμπώνεται από την ποσότητα και όχι από την ποιότητα. Από την ύλη και όχι από το πνεύμα.

Με εκφράζει λοιπόν το συμπέρασμα της αγαπητής φίλης που λέει :

Βλέποντας με τα "έσω" μάτια και "ενθυμούμενοι" την αρχή η γη είναι ένας πλανήτης ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλους, που δημιουργήθηκαν από τον ίδιο ΛΟΓΟ.

Αλλά την αντιμετωπίζουμε σαν να είναι το κέντρο του κόσμου, σαν να είναι μοναδική.

Ξεχνάμε ότι από εδώ είμαστε περαστικοί....

[Ladyhawk]

Πράγματι πολύ αγαπημένο το κομμάτι αυτό που παρέθεσε η αγαπητή NEHEMAUT.

Το τραγούδι αυτό παρουσιάζει τους ανθρώπους και την ζωή τους μέσα στο σύμπαν και το όλο.

Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ' ανέβω σ' ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει βιώσει την πίκρα στην ζωή του και είναι γεγονός πως κάποια στιγμή θα φύγει και θα βρεθεί «ψηλά» και τότε θα βλέπει με «άλλα μάτια».


Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ' ένα μικρούλι τόπι

Μέσα στο σύμπαν ο άνθρωπος είναι πολύ μικρός και συνάμα πολύ αδύναμος, πράγμα που ίσως και να αγνοεί ή να φοβάται να παραδεχτεί. Ότι ο ίδιος έχει το θεωρεί σαν το καλύτερο και το μεγαλύτερο και εδώ φαίνεται άλλη μία φορά η αδυναμία της παραδοχής τους.

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις

Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις

Ο άνθρωπος ζει καθημερινά μέσα στο άγχος, με φόβο και αγωνία ίσως, αν θα καταφέρει αυτά που θέλει. Κοιτάει γύρω του και βλέπει εχθρούς, πληγώνεται καθημερινά και δίνει αξία σε πράγματα που ίσως να μην αξίζουν κιόλας. Αυτό βέβαια τώρα και εδώ που βρίσκεται αδυνατεί να το κατανοήσει.

Όταν όμως βρεθεί «ψηλά» τότε θα μπορέσει να «δει» καλύτερα και να κατανοήσει αυτά που βίωσε και ίσως αναγνωρίσει την πραγματική αξία αυτών των αναγκαίων ίσως «κακών» που καλείται να έρθει αντιμέτωπος.

Ανθρωπάκια είμαστε – και δεν το λέω υποτιμητικά - που αγωνιζόμαστε καθημερινά να προχωρήσουμε στο μονοπάτι μας, αυτό που θα μας κάνει καλύτερους και δυνατότερους.

[μυσαρός Ωάννης ανένδοτος]

λιγο αργοπορημενη η απαντηση μου αλλα για καποιο λογο το φορουμ του μιστικα δεν ανοιγε στον υπολογιστη μου.

θα ηθελα να κανω μια συντομη αναφορα στο τραγουδι που αναφερει ο κελσος. παντα μισουσα αυτο το τραγουδι, επειδη ειναι η καταστροφη ενος αγαπημενου τραγουδιου. [how you remind me - nickelback] ομως ειχα προσφατα μια περιεργη εμπειρια. ενας φιλος με ενα προγαραμμα στον υπολογιστη μου το επαιξε αναποδα. δεν ξερω αν ηταν απλα ενα κολπο του, ομως αυτα που ακουστηκαν ηταν σαν αυτα που ελεγαν παλια οτι ακουγονται αν παιξεις ορισμενους δισκους αναποδα. αναφορες στο σατανα. δεν θα ηθελα να επεκταθω γιατι θα ακουστω γραφικος,, αλλα οποιος εχει τη υνατοτητα ας το δοκιμασει και ας μου πει...

[kynikos]

Δεν το έχω, αγαπητέ Ωάννη, αυτό το πρόγραμα που παίζει την μουσική ανάποδα, αλλά και να το είχα, δεν θα το χρησημοποιούσα!

Μου αρέσει να ακούω την μουσική μου με τον παραδοσιακό τρόπο (δλδ αρχίζοντας απο την αρχή και φτάνοντας στο τέλος) όπως - νομίζω - αρέσει και στον περισσότερο κόσμο!

Τί σημασία έχει λοιπόν τί φαντάζεται ο καθένας οτι ακούει ΑΜΑ παίζει μουσική ανάποδα; Σάμπως θα το ακούσουμε ποτέ; Η αλήθεια είναι οτι αυτό που ακούγεται είναι «Μπρκλιτζ στροκιθ κοθλφ Άρσπουμ' κρας τριγκ», κάπου εκει μέσα όποιος δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει θα βρεί και κάτι που να μοιάζει με -
"Ο Σααταν ίναι ααρχωωωμ", "κράνε καακοοο" ή "σιφηηησε πρασόγκ".
(Ερμηνεία¨- Ο Σαταν είναι Άρχων, Κάνε Κακό, Ψήφισε ΠΑΣΟΚ)

Για γέλια η υπόθεση, μη δίνεις σημασία.

[NEHEMAUT]

Αν και όλα τα θέματα μας ως αντικείμενα έσω-τερισμού απευθύνονται στην ψυχή και την αγγίζουν, θα έλεγα ότι αυτό εδώ αφήνει να αναδυθεί και άλλη μία πτυχή της, ο ρομαντισμός, αφού συμμετέχει συγχρόνως και η ποίηση κα η μουσική.

Υπό την επίδραση λοιπόν αυτών προσεγγίζω ένα παλιό τραγούδι των Kansas.

"Dust In The Wind"


I close my eyes, only for a moment, and the moment's gone
All my dreams, pass before my eyes, a curiosity
Dust in the wind, all they are is dust in the wind
Same old song, just a drop of water in an endless sea
All we do, crumbles to the ground, though we refuse to see

Dust in the wind, All we are is dust in the wind

Don't hang on, nothing lasts forever but the earth and sky
It slips away, all your money won't another minute buy

Dust in the wind, All we are is dust in the wind



<<Έκλεισα τα μάτια μου, μόνο για ένα λεπτό, και αυτό χάθηκε
Όλα τα όνειρα μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου, αξιοπερίεργο
Σκόνη στον άνεμο, ότι είμαστε είναι σκόνη στον άνεμο.
Τα ίδια παλιά τραγούδια, μόλις μία σταγόνα νερού στην ατέλειωτη θάλασσα
Όλα όσα κάνουμε, καταρρέουν στο έδαφος, αν και αρνιόμαστε να το δούμε.>>



Με τα μάτια κλειστά έστω και για λίγο, σκέψεις επιθυμίες και όνειρα περνούν σαν ταινία μπροστά τους, όνειρα που πραγματοποιήθηκαν, επιθυμίες που περιμένουμε και άλλες που χάθηκαν μέσα στη ροή του χρόνου.

Περιστρεφόμαστε γύρω-γύρω απ’τον εαυτό μας, τις αναμνήσεις μας, και τους άλλους σαν τα μόρια της σκόνης.
Άλλοτε αρμονικά όπως χορεύει η σκόνη στον ήλιο ανεβαίνοντας προς τα πάνω και άλλοτε χωρίς ειρμό όπως ξεφεύγει όταν φυσάει ο άνεμος
.
Έτσι όμως δεν είναι και όλη η ζωή μας? Άγνωστη, ακατανόητη, όλα κάνουν κύκλο, οι εξηγήσεις είναι μπροστά μας αλλά δεν τις βλέπουμε.
Κλείνουμε τα μάτια σαν αντικρίζουμε το ‘’χρέος’’ και το ΄΄τυχαίο’’ που δεν υπάρχει.

Κάθε στιγμή που περνάει άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από την γήινη ζωή τους, με την ταχύτητα που ίπταται η σκόνη, αλλά δεν εννοούμε να το δεχθούμε.


<< Μην επιμένεις να κρατιέσαι, τίποτα δεν κρατά για πάντα παρά μόνο η γη και ο ουρανός.
Ξεγλιστρά μακριά, [η ζωή, ο χρόνος] όλα τα χρήματα σου δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα λεπτό ακόμα.
Δεν είμαστε παρά σκόνη στον άνεμο>>


Οι ίδιοι παλιοί φόβοι όλων μας προβάλλουν συνέχεια μπροστά μας.
Η λύπη, η υγεία, η λήθη, η φυγή από την ζωή είναι αγωνίες αναπόφευκτες.

Πόσος χρόνος, που δεν θα ξαναρθεί χάθηκε απ’αυτούς τους ‘’φόβους’’ και πόσα δεν κάνουμε στην προσπάθεια να τους αναχαιτίσουμε και να θωρακίσουμε το εύθραυστο εγώ μας?

Άραγε τι είναι πιο ‘’πραγματικό’’?
Ο κόσμος των πλατωνικών ιδεών ή η Αριστοτέλειος εντελέχεια? Ο κρυφός κόσμος που είναι στο μυαλό μας και στις επιθυμίες μας ή ο ‘’ρεαλιστικός που αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε αισθήσεις μας,
Ένας συγκερασμός και των δύο μάλλον θα ήταν το ιδανικό….

Με εκτίμηση

[Zadok the priestess]

Αν και όλα τα θέματα μας ως αντικείμενα έσω-τερισμού απευθύνονται στην ψυχή και την αγγίζουν, θα έλεγα ότι αυτό εδώ αφήνει να αναδυθεί και άλλη μία πτυχή της, ο ρομαντισμός, αφού συμμετέχει συγχρόνως και η ποίηση κα η μουσική.

Επειδή έτσι αισθάνομαι κι εγώ, επιτρέψτε μου να προσθέσω μία "γεύση" από τη μουσική...

Αφιερωμένο σ' εκείνους που χρειάζεται να θυσιάζονται για ένα καλύτερο αύριο:

Κώστας Χατζής - Από το αεροπλάνο

και

αφιερωμένο στη φίλη μας NEHEMAUT:

Kansas - Dust in the wind

[Αριάδνη]

Aγαπητή φίλη, Zadok the priestess,

Αωμένο σ' εκείνους που χρειάζεται να θυσιάζονται για ένα καλύτεροφιερ αύριο:

[

Πάρα πολύ τρυφερό,πάρα πολύ αληθινό!

[Αριάδνη]

Η αλήθεια είναι οτι αυτό που ακούγεται είναι «Μπρκλιτζ στροκιθ κοθλφ Άρσπουμ' κρας τριγκ», κάπου εκει μέσα όποιος δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει θα βρεί και κάτι που να μοιάζει με -
"Ο Σααταν ίναι ααρχωωωμ", "κράνε καακοοο" ή "σιφηηησε πρασόγκ".
(Ερμηνεία¨- Ο Σαταν είναι Άρχων, Κάνε Κακό, Ψήφισε ΠΑΣΟΚ)

Για γέλια η υπόθεση, μη δίνεις σημασία.

[/quote]

Αγαπητέ κυνικέ,

πολύ εύστοχη η παρατήρηση!Πραγματικά για γέλια.

ΦΙΛΙΚΑ