Στην εποχή (και) του Πυθαγόρα, πολλοί φιλόσοφοι κυνηγιώνταν για τις πεποιθήσεις τους. Περνώντας οι αιώνες, οι διωγμοί επεκτάθηκαν και στους επιστήμονες. Στον δυτικό κόσμο, μόλις τον 20ο αιώνα άρχισε να παρουσιάζει ύφεση (έως εξαφανίσεως πιά, στις μέρες μας) το φαινόμενο. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ σ' αυτό, μιας και πιστεύω πως είναι γνωστές σε όλους οι σχετικές ιστορικές αποδείξεις.
Αυτό που θέλω να θίξω όμως, είναι το εξής : στο παρελθόν, και για πολλούς αιώνες βεβαίως, ο διωγμός της έρευνας για τη γνώση, όχι μόνο δικαιολογούσε αλλά και επέβαλε, θα λέγαμε, τη μυστικότητα.
Στους καιρούς μας, έχει νόημα κάτι τέτοιο;
Και, για να το θέσω και κάπως αλλιώς : στον πυθαγορισμό (όπως και σε άλλες φιλοσοφίες βεβαίως, δυτικές ή ανατολικές) υπάρχει η ουσία, το νόημα, υπάρχει και η μέθοδος (απ' την οποία προκύπτουν τα τυπικά).
Ερωτώ λοιπόν : πώς αντιλαμβανόμαστε, είτε την επιρροή είτε τη συνέχεια ?? Είναι τα τυπικά (είτε μέθοδοι, είτε τελετουργικά) παράγοντες αξιολογήσιμοι ???
Οσον αφορά την ουσία, τώρα :
Ευθύμης έγραψε:Ο ερευνητής οφείλει να διακρίνει μεταξύ των συνεχιστών (αν υπάρχουν - αμφιλεγόμενο και δυσεύρετο) και όσων έχουν ενσωματώσει διδασκαλίες της πυθαγόρειας φιλοσοφίας στο σύστημά τους. Ο πρώτοι οφείλουν να εγκολπίσουν (ανανεωμένες) όλες τις συνιστώσες (ηθική, ψυχολογία, μουσική, διατροφή, θεραπευτική, αριθμολογία, στερεομετρία, κοινωνιολογία, φυσική και κοσμολογία) διατηρώντας κάποια στεγανά
Ακολουθώντας το πνεύμα και όχι το γράμμα του Πυθαγορισμού, αναρωτιέμαι : αν ζούσε σήμερα ο Πυθαγόρας, πώς θα στεκόταν απέναντι σ' αυτές τις συνιστώσες ???
Παρεμπιπτόντως δε : στεγανά ??? πώς το εννοείς, Ευθύμη, αυτό ?